Upp er komin áhugaverð staða í Vestmannaeyjum eftir að Umhverfisstofnun ákvað í gær að beita sorporkustöðina í eyjunum 50 þúsund króna dagsektum frá og með 1. júní nk. þar til mengunarvörnum hefur verið komið í viðeigandi horf. Þessi ákvörðun getur nefnilega „þýtt að bærinn verði að hætta við að kaupa nýja sorpbrennslustöð“, ef marka má það sem haft var eftir Elliða Vignissyni bæjarstjóra í frétt RÚV í morgun.
Þvingunarúrræði eru alltaf óþægileg fyrir þann sem fyrir þeim verður. Til þess eru þau. Og hvað átti Umhverfisstofnun annars að gera í stöðunni? Eins og fram kemur á heimasíðu stofnunarinnar hafa „mælingar á útblæstri sem gerðar hafa verið árin 2004, 2005, 2007, 2008, 2009 og 2010 […] allar sýnt niðurstöður þar sem rykmagn í útblæstri sorporkustöðvarinnar er allt að þrefalt það magn sem tilgreint er sem hámark losunar í starfsleyfi“. Öll þessi ár hefur verið farið fram á úrbætur, en enn er staðan nánast óbreytt. Á Umhverfisstofnun þá bara að halda áfram um ókomna tíð að senda áminningarbréf og halda samráðsfundi – og láta svo eins og ekkert sé þess á milli? Er það ekki einmitt slíkt verklag sem menn eru loksins búnir að átta sig á að dugar ekki?
Í Vestmannaeyjum búa rúmlega 4.000 manns. Ég tel fremur ólíklegt að rekstur fullkominnar sorpbrennslustöðvar sé fjárhagslega hagkvæmur fyrir svo fámenna byggð, en að vísu skiptir varmaorkan líka máli í þessu tilviki. En hvað sem fjárhagslegri hagkvæmni líður, þá er býsna langsótt að skella skuldinni á Umhverfisstofnun, nema kannski ef stofnunin hefði leyft næstu 7 árum að líða áreitislausum, að frátöldum áminningarbréfum sem eru jafn árviss og jólakort.
Filed under: Sjálfbær þróun, Umhverfismál |
Bloggsíða Stefáns Gíslasonar 
Færðu inn athugasemd