Bloggsíða Stefáns Gíslasonar

Laugardaginn 14. ágúst sl. tók ég þátt í fyrsta formlega Trékyllisheiðarhlaupinu, þar sem hlaupnir voru rúmir 48 km frá Trékyllisvík suður í Selárdal í Steingrímsfirði. Þetta var erfitt, en veðrið var gott og gleðin mikil. Fæturnir á mér voru ekki beinlínis samþykkir því að fara í þetta hlaup, en hugurinn tók ekki annað í mál. Ástæður þess voru einkum tvær: Annars vegar liggja rætur mínar á Ströndum og hins vegar aðstoðaði ég stjórn Skíðafélags Strandamanna smávegis við undirbúning hlaupsins. Mér fannst ég þess vegna eiga svolítið í þessu hlaupi – og það í mér, þannig að ég vildi bara alls ekki missa af því. Og mikið er ég glaður að þarna skyldi ég láta atkvæði hugans vega þyngra en fótanna.

Andstaða fótanna
Eins og fram kemur í pistlinum sem ég skrifaði um Laugavegshlaupið um daginn, lenti ég í dálitlum vandræðum þar – og þessi vandræði taldi ég mig geta rakið til skorts á vöðvastyrk í kálfum. Ég hef vitað af þessum veikleika síðan í byrjun desember í fyrra. Vann talsvert í málinu síðasta vetur, en fylgdi þeirri vinnu lítið eftir þegar komið var fram á sumar. Eitt einkenni veikleika er að þeir þroskast mest þegar þeim er ekki sinnt, alveg öfugt við styrkleikana sem þroskast bara þegar maður sinnir þeim. Veikleikinn í kálfunum, sem gerði mér erfitt fyrir á Laugaveginum 17. júlí, hafði fengið að þroskast að mestu óáreittur þær fjórar vikur sem liðnar voru síðan þá – og í lok júlí var ég í raun hættur að geta hlaupið almennilega vegna sársauka í vinstri kálfa. Eitthvað náði ég að malda í móinn með því að nota nuddrúllu og klæða kálfana í „compression-hlífar“, en þegar Trékyllisheiðarhlaups-dagurinn rann upp bjartur og fagur hafði ég ekki árætt að fara út að hlaupa í heila viku. Það er ekki staðan sem maður vill vera í þegar maður er rétt í þann veginn að leggja upp í næstum 50 km fjallahlaup á krefjandi undirlagi. Ég hefði sem sagt hætt við að mæta ef þetta hefði verið eitthvert annað hlaup, enda er ég löngu búinn að læra að það borgar sig sjaldnast að mæta meiddur til leiks.

Áætlun dagsins
Þar sem ég hef aldrei áður hlaupið Trékyllisheiðina í keppni gat ég alveg sleppt að setja mér markmið um lokatíma. Ég vissi svo sem að leiðin væri um 48 km – og að það eitt benti til að ég ætti að geta hlaupið þetta á u.þ.b. hálftíma styttri tíma en Laugaveginn. En tími í utanvegahlaupum ræðst alls ekki bara af vegalengdinni, heldur líka af undirlaginu, hækkuninni, sérstökum farartálmum o.s.frv. En samt: Fyrst ég gat EKKI hlaupið Laugaveginn á 6:00 klst myndi ég alls ekki geta hlaupið þetta hlaup undir 5:30 klst. Og þar sem tímamörkin í hlaupinu miðuðust við 8 klst, hlaut lokatíminn minn að lenda einhvers staðar á þessu bili, þ.e.a.s. ef ég kæmist alla leið. Síðasta æfingahlaupið mitt fyrir Trékyllisheiðina var ekki nema tæpir 13 km á tiltölulega sléttu landi og þá þurfti ég að labba síðustu tvo kílómetrana út af þessum lélega kálfa. Áætlun dagsins var því einfaldlega að haga málum þannig fyrri hluta hlaupsins að sem minnst myndi reyna á kálfann. Ef kálfinn myndi bila mætti það helst ekki gerast fyrr en svo langt væri liðið á hlaupið að ég gæti gengið í mark áður en 8 klst. væru liðnar. Og svo myndi ég bara kljást við afleiðingarnar dagana eftir hlaup.

Að morgni hlaupadags
Ég vaknaði heima hjá tengdaföður mínum á Hólmavík rétt fyrir kl. 6 þennan laugardagsmorgun. Þangað hafði ég keyrt kvöldið áður til að stytta mér ferðalagið. Upp úr kl. 7 var ég svo mættur í skíðaskálann í Selárdal, þar sem Skíðafélag Strandamanna er með aðstöðu. Það var jú einmitt skíðafélagið sem stóð fyrir þessu hlaupi. Þau eru engir viðvaningar í að skipuleggja viðburði af þessu tagi, þar sem þau standa fyrir hinni árlegu Strandagöngu sem lengi hefur verið ómissandi hluti af Íslandsgöngu Skíðasambands Íslands.

Í þessu fyrsta Trékyllisheiðarhlaupi var boðið upp á tvær vegalengdir; annars vegar u.þ.b. 48 km hlaup úr Trékyllisvík og hins vegar u.þ.b. 16 km hlaup frá veginum á Bjarnarfjarðarhálsi. Síðustu 8 kílómetrana er hlaupin sama leið í báðum hlaupunum, allt þar til komið er í mark við fyrrnefndan skíðaskála. Samtals voru 18 skráðir í lengra hlaupið og þar af höfðu fimm þegið boð um rútuferð úr Selárdal að rásmarkinu í Trékyllisvík. Því dugði smárúta í þessa ferð og ég var einn þeirra sem fékk far með henni norður. Þangað vorum við komin tæpum klukkutíma fyrir hlaup, þannig að nógur tími gafst til að ræða málin og ákveða hvaða klæðnaður hentaði best í verkefnið sem framundan var. Þegar þarna var komið sögu var sólin farin að skína í hægum vindi og allt útlit fyrir góðviðrisdag. Í samræmi við það urðu stuttbuxur og stuttermabolur fyrir valinu sem hlaupaföt dagsins – með langermajakka til vara í hlaupabakpokanum.

Fyrsti spölurinn
Hlaupið var ræst við Félagsheimilið í Árnesi stundvíslega kl. 10:00. Fyrstu 3 kílómetrana eða svo (2,93 nánar tiltekið) var hlaupið lengra í norður eftir veginum í Trékyllisvík og síðan beygt upp á Eyrarháls við bæinn Mela. Þessi fyrsti kafli er alveg flatur og reynir því lítið á kálfana. Ég reyndi því að hlaupa þetta á þægilegum og áhyggjulausum upphitunarhraða, þ.e. u.þ.b. 5:30 mín/km. Við Birkir bóndi fylgdumst að þennan spöl – með tvo á undan okkur og 14 á eftir. Rétt fyrir ofan Mela skildu svo leiðir, því að strax og komið var í fyrstu brekkuna tók varfærna áætlunin mín gildi, þar sem allt snerist um að láta kálfann endast sem lengst. Þá fór líka hitt fólkið að streyma fram úr mér og um tíma var ég kominn niður í 12. sæti af þessum átján sem lögðu af stað. Ég er ekki vanur að vera svona aftarlega, en þennan dag var mér alveg sama. Þetta snerist ekki um verðlaunasæti, heldur bara um að komast á báðum fótum í mark.

Drykkjarstöð 1, norðan við Glissu, 13,18 km
Björgunarsveitin Strandasól í Árneshreppi sá um fyrstu drykkjarstöðina af þremur í þessu hlaupi. Hún var staðsett þar sem hæst ber norðvestan við fjallið Glissu. Þegar þarna var komið sögu var mér farið að miða ívið betur upp brekkurnar en í byrjun, kominn hugur í mig og ég orðinn bjartsýnn á að mér tækist að ljúka hlaupinu. Reyndi samt eftir megni að halda keppnisskapinu í skefjum til að hlífa kálfunum. Var svo sem farinn að finna aðeins til, en það ágerðist hægt. Um þetta leyti vorum við fjórir á svipuðu róli, við Gylfi aðeins á undan og Einar og Sigurður aðeins á eftir. Annað slagið sást í Ragnar og Tjörva sem voru næstir á undan okkur, en líklega voru þeir þó með hátt í kílómetra forskot. Þar á undan voru aðrir fjórir sem ég sá ekki aftur fyrr en í markinu. Við vorum sem sagt í 7.-10. sæti. Þarna bjó ég mér til það markmið að enda ekki neðar en í 9. sæti, því að þá gat ég alla vega sagst hafa verið fyrir framan miðju. Við drykkjarstöðina var tíminn kominn í 1:37:49 klst, sem sagði mér svo sem ekki neitt. En mesta hækkunin var alla vega að baki sem jók trú mína á farsælum endalokum þessa ferðalags. Best að nota þá 6 klst lokatíma fyrir markmið.

Frá Glissu að drykkjarstöð 2 við Búrfellsvatn
Mér leið vel þegar ég lagði af stað frá drykkjarstöðinni við Glissu. Framundan var það sem ég leit á sem 2. áfanga hlaupsins, þ.e.a.s. spölurinn að drykkjarstöð nr. 2 sem staðsett var við Búrfellsvatn, upp af Kjós í botni Reykjarfjarðar. Á fyrstu tveimur kílómetrunum eftir drykkjarstöð nr. 1 lækkaði leiðin um eina 170 m – og á svoleiðis köflum líður mér yfirleitt best, ekki bara vegna þess að ég geti stundum hlaupið hraðar en aðrir niður í móti, heldur líka vegna þess að niðurleiðin hentar lélegum kálfum betur en uppleiðin. Á þessum kafla seig ég líka talsvert fram úr hinum þremur sem höfðu verið á svipuðu róli við Glissu. Ég var sem sagt orðinn einn í 7. sæti, kálfinn nokkurn veginn til friðs og hlýindin orðin meiri en ég hafði búist við á þessum slóðum. Mér finnast hlýindi yfirleitt notaleg, en ég var samt þakklátur fyrir hverja flík sem ég hafði skilið eftir í töskunni minni um morguninn.

Eftir u.þ.b. 18 km var ég kominn að Reykjarfjarðarvatni, landið farið að hækka aftur, en samt leið mér vel. Á einni hæðinni sá ég að ég var farinn að draga verulega á Ragnar og Tjörva og svo náði ég þeim á 20. kílómetranum, einhvers staðar inn af Reykjarfirði. Og þá var ég allt í einu kominn í 5. sæti. Einhvern veginn grunaði mig að það myndi ekki haldast lengi, en fyrst um sinn varð ég þó ekkert var við mannaferðir. Þarna fann ég hins vegar fyrstu krampatilfinninguna í kálfunum, svipað og ég upplifði sunnarlega á söndunum í Laugavegshlaupinu. Þá var ég reyndar búinn með rúma 30 km, en núna voru ekki búnir nema 22 km eða svo. Þetta þurfti svo sem ekkert að vera neitt alvarlegt, því að stundum finn ég fyrir þessum ónotum án þess að þau þróist í almennilega krampa. En þetta ágerðist og mér fannst vera farið að hægjast á mér. Og ég var orðinn stirður í grjótinu og lækjarskorningunum sem einkenna þennan hluta leiðarinnar.

Mér fannst síðasti spölurinn langur að drykkjarstöðinni við Búrfellsvatn, sem Björgunarsveitin Björg á Drangsnesi annaðist. Þar sýndi úrið 25,56 km og 2:59:39 klst, hlaupið sem sagt rúmlega hálfnað, stærstur hluti hækkunarinnar búinn og ekki liðnir þrír tímar frá starti. Það væri því hreinlega klúður að ná ekki að komast í markið undir 6 klst.

Hálfur áfangi að Goðdalsá
Þegar ég lagði af stað frá Búrfellsvatni var mér hætt að líða eins vel og áður. Krampatilfinningin ágerðist en ég var samt glaður, því að ég var orðinn viss um að ég þyrfti ekkert að „déenneffa“ (hætta) í þessu hlaupi. Héðan af kæmist ég gangandi í markið innan tímamarka. Kálfinn var heldur ekkert orðinn svo slæmur. Krampatilfinningin var verri.

Ég hafði hlakkað til að hlaupa frá Búrfellsvatni suður að Goðdalsá, því að þrátt fyrir fjöldann allan af litlum hæðum á þessari leið er þetta heldur á undanhaldinu. En nú var þetta bara orðið virkilega erfitt og kramparnir ágerðust með hverri mínútu. Þetta ætlaði greinilega að verða „langi kaflinn“ í hlaupinu. Í flestum löngu utanvegahlaupunum mínum er nefnilega kafli sem er svo langur að kílómetratalan á úrinu breytist næstum ekkert hvernig sem maður reynir. Á þessum köflum er eitt mikilvægasta verkefnið að líta aldrei á úrið, alla vega ekki á kílómetratöluna. Þar að auki var hitinn orðinn óþægilegur. Mér varð hugsað til maraþonhlauparanna á Ólympíuleikunum í Japan viku fyrr, sem þurftu að þola 30 stiga hita og kældu sig með vatni og ísmolum við hvert tækifæri. Á Trékyllisheiðinni voru engir ísmolar, en nóg af lækjum sem ég gat ausið mig vatni úr.

Nú fóru hlaupararnir að tínast fram úr mér aftur, fyrst Gylfi og svo Sigurður, og mér fannst þeir hlaupa ótrúlega hratt! Við Goðdalsá sýndi úrið 34,22 km og 4:01:03 klst. Ég hafði sem sagt verið rúman klukkutíma að koma mér rúmlega 8,5 km frá Búrfellsvatni. Það gat nú ekki talist góð frammistaða. Og nú voru eitthvað um 14 km eftir. Jæja, ég hlaut að komast það á innan við 2 klst, þannig að 6 klst markmiðið héldi.

Drykkjarstöð 3, inn af Sunndal, 40,25 km
Sex kílómetra kaflinn frá Goðdalsá að vegamótunum inn af Sunndal, þar sem Björgunarsveitin Dagrenning á Hólmavík var með drykkjarstöðina sína, ætlaði engan enda að taka. Þessi kafli er víða heldur á fótinn, og þó að maður taki varla eftir því á góðum degi fór það ekkert á milli mála þennan dag. Einhvers staðar þarna náði Einar mér og hvarf svo yfir næstu hæð – og þá sat ég einn eftir í 8. sæti. Markmiðið um 9. sætið gat þó alveg náðst.

Millitíminn á drykkjarstöðinni á vegamótunum var 4:48:35 klst. Þar breytti ég út af næringaráætluninni minni, staldraði við og fékk mér þrjá bananabita og einn súkkulaðimola. Annars voru bara orkugel á matseðlinum, svona rétt eins og venjulega. Einhverjar vonir hafði ég um að bananarnir myndu kannski slá á krampana í kálfunum. Það gekk reyndar ekki eftir, enda held ég að þessir krampar hafi hvorki stafað af skorti á vatni eða steinefnum, heldur einfaldlega af skorti á vöðvastyrk með tilheyrandi skammhlaupi í taugakerfinu.

Síðustu 8 kílómetrarnir
Millitíminn á síðustu drykkjarstöðinni þýddi að ég hafði 1:12 klst til að komast síðustu 8 kílómetrana, miðað við 6 klst markmiðið. Það samsvarar 9 mín/km, sem er bara rúmlega gönguhraði. Varla gat ég orðið lengur en það! Kramparnir í kálfunum voru reyndar orðnir mjög leiðinlegir, sérstaklega þar sem undirlagið var óslétt. Þarna er undirlagið víðast óslétt. En þetta var nú samt næstum því í lagi, svo lengi sem ég fengi ekki krampa í lærin. Ég hafði reyndar engar áhyggjur af því, enda leysa áhyggjur engan vanda. En svo, þegar úrið sýndi nákvæmlega 42 km, fékk ég allt í einu krampa aftan í vinstra lærið. Ég hef lent í þeirri stöðu áður og veit að þá eru skjót ráð vandfundin. Þarna hefði verið gaman að prófa súra gúrkusafann sem margt bendir til að komi að gagni í þessum aðstæðum, en ég var bara ekki með neitt svoleiðis með mér. Mér tókst að standast freistinguna að kasta mér til jarðar, enda getur verið snúið að standa upp aftur. Önnur helstu ráð eru t.d. að teygja á viðkomandi vöðva eða ganga spölkorn aftur á bak. Hvorugt virkaði í þetta skiptið. Þá leitaði hugurinn suður í Fauskatorfur þar sem ég var í svipuðu brasi í fyrsta Laugavegshlaupinu mínu sumarið 2007, stjórnlaus samdráttur í lærvöðva og langt í mark. Þá dugði mér að staulast ofur varlega nokkur hundruð metra – og síðan gat ég byrjað að skokka aðeins aftur. Þetta dugði líka núna, en skokkið varð jafnvel enn hægara en áður. Upp úr þessu fór Tjörvi framúr mér og þar með var ég dottinn niður í 9. sætið. Kannski myndi ég ná að halda því – og enn var möguleiki að ná 6 klst markmiðinu, þótt lítið mætti út af bera úr þessu.

Og áfram staulaðist ég, niður hlíðina fyrir ofan Bólstað, niður á veg, fram með Selánni og yfir hana á vaðinu þar sem brúin var áður. Ég var reyndar búinn að kvíða fyrir Selánni, því að kramparnir mínir eiga það til að versna í köldu vatni. En Seláin breytti svo sem ekki öllu og á endanum komst ég inn á grasi gróna flötina við skíðaskálann þar sem endaspretturinn hafði verið laglega merktur með gulum veifum. Síðustu skrefin voru mjúk og full af þakklæti, í markið komst ég á 5:57:45 klst í 9. sæti og náði þar með báðum markmiðunum sem ég setti mér á leiðinni.

Eftirhlaupagleðin
Það var gott að koma í mark, enda var það eitt og sér aðalmarkmið dagsins. Eftirhlaupagleðin hafði því óheftan aðgang að mér. Mér leið vissulega illa í fótunum, en ég var samt kominn alla þessa leið, alheill og óskaddaður. Meira datt mér ekki í hug að biðja um eins og í pottinn var búið. Við þetta bættist svo allt sólskinið sem fylgdi mér þennan dag. Hitamælirinn í Selárdal sýndi 20°C og allt í kringum mig var fólk, bæði aðrir keppendur og starfsmenn, sem öll voru álíka glöð og ég. Á svona degi þarf enginn að kvarta!

Lokaorð
Þakkir dagsins, til viðbótar þessum hefðbundnu til fjölskyldunnar og forsjónarinnar, fær stjórn Skíðafélags Strandamanna fyrir að standa fyrir þessu skemmtilega hlaupi og leyfa mér að vera samferða, bæði í undirbúningnum og í hlaupinu sjálfu. Ég hlakka til að endurtaka leikinn að ári – með sterka kálfa.

Filed under: Hlaup | 1 Comment »

Það er eiginlega orðin hefð hjá mér að hlaupa Laugaveginn alltaf á oddatöluárum. Og til að rjúfa ekki hefðina tók ég að sjálfsögðu þátt í hinu árlega Laugavegshlaupi laugardaginn 17. júlí sl. Þetta var sjötta Laugavegshlaupið mitt og rétt eins og í öll hin skiptin finnst mér tilheyra að segja frá reynslunni í löngum bloggpistli. Pistlaskrifin eru eiginlega líka orðin hefð – og auk þess gleymast ýmis smáatriði úr upplifuninni ef maður skrifar þau ekki hjá sér. Sum þessara smáatriða koma að gagni þegar ég fer að undirbúa næsta Laugavegshlaup (í júlí 2023), og þar að auki er mér sagt að þau komi stundum öðrum hlaupurum að gagni. Það gleður mig og bætir tilgangi við skrifin.

Undirbúningurinn
Undirbúningurinn minn fyrir Laugavegshlaupið hófst í raun í ársbyrjun. Þá hafði ég verið að glíma við svolítil kálfameiðsli í nokkrar vikur og þau minntu á sig á hverri hlaupaæfingu. Reyndar voru æfingarnar frekar fáar og smáar um þetta leyti – og þannig hafði það verið síðan í nóvember. Það hljómar e.t.v. þversagnarkennt, en mér finnst meiðslahætta aukast eftir því sem æfingunum fækkar. Þarna varð mér ljóst að ég kæmist ekki mikið lengra án þess að breyta um áherslur. Þess vegna ákvað ég í byrjun janúar að taka eitt skref til baka og byrja frá grunni á nýju uppbyggingartímabili í hlaupaþjálfuninni. Af því tilefni bjó ég mér til sérstaka Endurreisnaráætlun, byggða á því sem ég hef sjálfur reynt og lesið síðustu ár og áratugi.

Grunnstoðirnar í Endurreisnaráætluninnni minni voru fjórar:

1. Þrjár hlaupaæfingar í viku í janúar, fjórar í febrúar, fimm í mars og sex í apríl.
2. 20 km í 1. viku og síðan +5 km í hverri viku þar til 70 km væri náð í 11. viku. Þá skyldi breytileikinn aukinn.
3. Eitt Hafnarfjall í viku ef hægt væri, eða í það minnsta 10 Hafnarfjöll fyrir lok mars.
4. Þrjár styrktaræfingar í viku (heima af því að ræktin var lengst af lokuð), eða í það minnsta 33 fyrir lok mars.

Við þetta bætti ég svo þeirri meginreglu að lengsta hlaup vikunnar mætti aldrei vera meira en helmingur af heildarvegalengd vikunnar. Og til að auka fagmennskuna bætti ég inn í þetta viku- eða hálfsmánaðarlegum heimsóknum til Halldóru sjúkraþjálfara (Sjúkraþjálfun Halldóru í Borgarnesi), sem hjálpaði mér að koma kálfunum í lag, fyrst með raförvun og síðan með nuddi.

Endurreisnaráætlunin tók gildi 4. janúar og gilti til aprílloka. Og í stuttu máli heppnaðist hún í öllum aðalatriðum, eins og m.a. má sjá hér til hliðar á skjámyndinni af Strava sem sýnir vikulegar vegalengdir fyrstu 11 heilu vikur ársins. Reyndar brá eitthvað útaf eins og alltaf vill verða, þó að það sjáist ekki á myndinni.

Síðustu vikur Endurreisnaráætlunarinnar voru ögn lausari í sér, en meginniðurstaðan var þó sú að í sumarbyrjun var ég meiðslalaus og í býsna góðu hlaupastandi, þó að enn vantaði nokkuð upp á þann styrk og hraða sem ég hefði viljað búa yfir. Allan tímann hugsaði ég um Laugaveginn sem helsta viðfangsefni sumarsins. Fór reyndar í Hengil Ultra (53 km) í byrjun júní, en leit líka á það sem æfingu fyrir Laugaveginn. Hengillinn reyndi frekar lítið á mig hlaupalega séð, en þess meira andlega í miklum kulda og vosbúð. Þegar á heildina er litið hefði júní mátt vera ögn þéttari, bæði hvað varðar heildarvegalengd og hæðarmetra. En auðvitað skiptir margt fleira máli en þessar tölur.

Dagarnir fyrir hlaup
Undirbúningurinn fyrir Laugaveginn snýst ekki bara um æfingar mánuðina á undan. Það sem gerist síðustu dagana fyrir hlaup skiptir líka miklu máli, þ.m.t. allt sem varðar vinnu, mataræði, svefn og önnur viðfangsefni í lífinu. Í stuttu máli voru öll þessi atriði í óvenju góðu lagi síðustu dagana fyrir hlaupið.

Markmiðin fimm
Þó að ég teldi mig almennt vera í góðu hlaupastandi fyrir Laugaveginn vissi ég óvenjulítið um raunverulega getu. Mér finnst árangur í keppnishlaupum alltaf vera besti mælikvarðinn á svoleiðis, og þar sem Laugavegurinn var bara 4. keppnishlaup sumarsins voru viðmiðin í fátæklegra lagi. Hengillinn gaf svo sem engar vísbendingar, þar sem ytri aðstæður voru afbrigðilegar. Hins vegar hljóp ég hálft maraþon í blíðskaparveðri á Akureyri 1. júlí á 1:38:14 mín. Tíminn var lakari en hálfmaraþontímarnir mínir undanfarin ár, en í þessu hlaupi lagði ég meiri áherslu á vellíðan en sekúndur og því e.t.v. ekki mikið á tímanum að byggja. Heimatilbúin reikniformúla (hálfmaraþontími x 3,71) benti þó til þess að ég ætti að geta hlaupið Laugaveginn á nákvæmlega 6:04:27 klst. Já, og í þriðja lagi hljóp ég reyndar Dyrfjallahlaupið 3. júlí og leið mjög vel þar. Tíminn í svoleiðis hlaupi er hins vegar afstæður þar sem viðmiðanir skortir.

Ég hef gaman af markmiðum og þess vegna setti ég mér fimm markmið fyrir Laugaveginn. Hef stundum gert þetta áður til að eiga markmið til skiptanna þegar líður á hlaup. Lakasta markmiðið á þá helst að vera eitthvað sem ég er viss um að ná. Þannig reyni ég að komast hjá því að búa mér til vonbrigði, því að þó þetta sé allt til gamans gert er mér ekki sama hver lokatíminn verður. Markmiðin fimm birti ég svo á Facebook daginn fyrir hlaup:

1. A – Draumamarkmiðið = 5:55:55 klst, (sem væri besti Laugavegstíminn minn eftir sextugt, PB60+ sem sagt).
2. B – Hefðbundna markmiðið = 5:59:59 klst, (sem sagt undir 6 klst).
3. C – Raunsæja markmiðið = 6:04:27 klst, (sem er líklegasti tíminn skv. hávísindalegum útreikningum mínum).
4. D – Betraensíðast markmiðið = 6:05:47 klst, (sem sagt aðeins betra en 2019).
5. E – Sársaukamarkamarkmiðið = 6:10:00 klst, (en allt umfram það mun valda mér (óþörfum og sem betur fer skammvinnum) vonbrigðum, (jafnvel þótt ég reyni að vera rólegur á vanþakklætinu)).

Áætlun dagsins
Ég skipti Laugaveginum alltaf í áfanga og geri áætlun um millitíma á helstu viðkomustöðum. Styðst þá við millitímana mína úr fyrri Laugavegshlaupum og aðlaga þá að þeim lokatíma sem stefnt er að. Í þetta skipti ákvað ég þó að hafa fyrstu áfangana hlutfallslega hægari en oftast áður í þeirri von að eiga þá kannski meira inni fyrir spölinn frá Emstrum niður í Þórsmörk. Ég náði besta Laugavegstímanum mínum (5:41:10 klst) árið 2015 – og í því hlaupi voru fyrstu áfangarnir tiltölulega hægir. Eftirfarandi tafla varð til þegar ég skipti lokatímanum skv. markmiði A hér að framan í sömu hlutföllum og í hlaupinu 2015, (stærri tafla birtist ef smellt er á þessa):

Síðustu stundirnar fyrir hlaup
Að þessu sinni var ekki efnt til neinnar hópferðar frá Borgarnesi upp í Landmannalaugar, heldur sáu félagar úr Hlaupahópnum Flandra um að koma sér á staðinn hver með sínum hætti. Við Birkir bóndi lögðum af stað úr Borgarnesi um kl. 3 aðfaranótt hlaupadagsins og tókum svo fyrstu rútu úr Reykjavík kl. 4:30. Ferðalagið var tíðindalítið, þoka lá yfir Suðurlandinu og tíminn í rútunni var nýttur til svefntilrauna og nestisáts. Þegar komið var upp í Hrauneyjar hafði létt til og flest benti til að sólin yrði stórtæk þennan dag. Veðurspáin bauð líka upp á hægan meðvind, bjartviðri og hlýindi þegar líða tæki á daginn. Í Landmannalaugum var hið besta veður, svolítil gola, sólskin og á að giska 8 stiga hiti. Þetta var greinilega stuttbuxna- og stuttermabolaveður, en kannski sniðugt að vera með hanska til að byrja með.

Í Landmannalaugum hitti ég alla hina Flandrafélagana, en samtals vorum við sjö í þessu hlaupi – og Birkir bóndi sá áttundi. Kristinn (Kiddó) var sá eini, auk mín, sem hafði verið settur í fyrsta ráshóp (gula hópinn), Birkir og nokkrir aðrir úr hópnum voru í ráshópi nr. 2 (rauða hópnum), og svo koll af kolli. Fyrsti hópurinn var ræstur kl. 9 og þar með var verkefni dagsins hafið fyrir alvöru.

Landmannalaugar – Hrafntinnusker: 10,26 km
Eins og fyrr segir var ég staðráðinn í að hafa fyrstu áfangana í hlaupinu hlutfallslega hægari en áður – og í samræmi við það fór ég mér í engu óðslega fyrstu kílómetrana, jafnvel þótt ég sæi undir hælana á hlaupurum sem ég tel vera á svipuðu róli og ég. Á þessum kafla var ég lengi í samfloti með Sonju Sif og fleiri öflugum hlaupurum frá Akureyri, enda ætluðu þau líka að fara sér hægt til að byrja með. Ofarlega í brekkunum fór ég þó að dragast aftur úr og var auðvitað alveg sama um það. Þá var ég líka hættur að sjá Kiddó í fjarska, en hann er sterkur í brekkum og á miklu betri tíma á Laugaveginum en ég.

Sólin skein á leiðinni upp í Hrafntinnusker og líklega lækkaði hitinn lítið sem ekkert þótt landið hækkaði. Hanskarnir fóru fljótlega í vasann og mér varð hugsað til hlírabolsins sem ég skildi eftir í töskunni minni. Hlírabolir henta bara ekki alltaf vel undir hlaupabakpoka, því að þá eru einhverjar líkur á nuddsárum á öxlum undan böndunum á bakpokanum. Í því lenti ég einmitt í Dyrfjallahlaupinu viku fyrr.

Færðin uppeftir var prýðileg að mínu mati og ég held að snjórinn hafi verið minni en oft áður. Á einum stað hafði myndast hnédjúpur krapapollur í snjónum, en einn pollur skiptir engu máli í svona hlaupi. Tilfinningin sem ég fékk í pollinum minnti mig þó á að stundum fæ ég krampa í kálfana ef ég stend lengi í mjög köldu vatni. En svo hugsaði ég ekki meira um það. Áhyggjur af því sem gæti gerst hjálpa manni ekki neitt.

Ég hef ekki komið mér upp neinum viðmiðum á leiðinni upp í Hrafntinnusker og vissi þar af leiðandi ekki hvort ég væri á áætlun fyrr en ég var kominn alla leið og klukkan sýndi u.þ.b. 1:18:30 klst. Ég var sem sagt orðinn einni mínútu á eftir áætlun (sjá töfluna hér að framan), þrátt fyrir að áætlunin væri afar hófstillt. Af þessu var ekki hægt að draga neinar ályktanir, en ég hugsaði þó með mér að ég vildi helst ekki tapa meiri tíma á leiðinni niður að Álftavatni. Áætlunin þar hljóðaði upp á 2:28:30 klst og ég vissi að ég yrði pínu leiður ef ég færi fram yfir 2:29:30. En mér leið vel og þóttist viss um að geta unnið upp einhverjar mínútur í seinni hluta hlaupsins. Auk þess tók áætlunin mið af stífasta markmiðinu (markmiði A með lokatíma upp á 5:55:55 klst). Eftir sem áður var markmið B („sub-6“) vel innan seilingar.

Hrafntinnusker – Álftavatn: 11,09 km
Sjálfsagt taka glöggir lesendur eftir því að kílómetratölurnar í millifyrirsögnunum eru ekki alveg þær sömu og í töflunni hér að framan. Þær tölur eru námundaðar og svo mælist þetta aldrei alveg jafnlangt. En það er aukaatriði, því að staðirnir sem um ræðir færast ekki neitt frá ári til árs. Hvað sem þessu líður fannst mér ég ekkert sérlega ferskur þegar ég lagði af stað frá Hrafntinnuskeri. Fann svo sem hvergi til, nema aðeins í vinstra hnénu sem hefur stundum verið mér til ama síðustu tvö ár. En þau óþægindi gleymdust fljótt. Ég sá orðið lítið til Akureyringanna og á leiðinni yfir fjöllin fóru nokkrir hlauparar fram úr mér. Ég er svo sem aldrei að keppa við neinn nema sjálfan mig, en það er samt ekki uppörvandi þegar manni finnast „allir aðrir“ fara hraðar. Reyndar fór ég aftur fram úr nokkrum á leiðinni niður Jökultungur. Á hlaupum hef ég oft haft tilefni til að rifja upp ljóðlínu eftir Stein Steinarr; „Styrkur minn liggur allur í undanhaldinu“.

Þegar ég nálgaðist Álftavatn sá ég að áætlunin stóð tæpt – og þegar þangað var komið sýndi klukkan 2:31:25 klst, eða þar um bil. Ég var þá sem sagt búinn að tapa u.þ.b. tveimur mínútum til viðbótar við þessa einu sem tapaðist á leiðinni upp í Hrafntinnusker, án þess þó að ég hefði reynt að spara mig á þessum kafla. Þar með vissi ég eiginlega að bæði markmið A og B væru fyrir bí, þ.e.a.s. að ég myndi að öllum líkindum ekki ná að hlaupa undir 6 klst. En það var svo sem allt í lagi. Og svo var aldrei að vita nema ég yrði ógurlega hress þegar ég kæmi í hlýja meðvindinn sem búið var að spá á söndunum.

Álftavatn-Bláfjallakvísl: 5,23 km
Þegar þarna var komið sögu var ég staðráðinn í að hlaupa bara eins og mér var eðlilegt það sem eftir væri hlaupsins. Orkusparnaði var sem sagt aflýst, en átök voru samt ekki á dagskrá. Mér fannst þetta ganga svona sæmilega, en á þessari leið fór Hálfdán Daðason þó fram úr mér. Það var náttúrulega bara fínt, en samt var tvennt í því sem líta mátti á sem viðvörun. Annars vegar er Hálfdán í sama aldursflokki og ég og hins vegar var hann í rauða ráshópnum, sem þýddi að þegar þarna var komið sögu var hann búinn að vinna upp 5 mínútna forskot sem ég hafði á hann í startinu. En hlaupið var engan veginn búið og óþarfi að fara á taugum yfir þessu. Það að öðrum gangi vel þýðir líka alls ekki að mér gangi illa. Já, og svo er ég líka alltaf að keppa bara við sjálfan mig. Að vísu hafði ég tekið eftir því að nú var í fyrsta skipti búið að lofa hlaupaskóm í verðlaun fyrir sigurvegara í hverjum aldursflokki. En ég á nóg að hlaupaskóm – og auk þess vissi ég af rúmlega sextugum Ísraelsmanni sem var skráður í hlaupið og var með álíka mörg ITRA-stig og ég. (Fyrir þá sem ekki vita eru ITRA-stigin eins konar styrkleikalisti allra heimsins utanvegahlaupara). Kannski vantaði þennan Ísraelsmann frekar hlaupaskó en mig, já eða Hálfdán.

Þegar þarna var komið sögu var ég hálfpartinn farinn að búast við að Birkir bóndi færi að ná mér. Hann er oftar en ekki sprækari en ég, þannig að 5 mínútna forskot á hann í ræsingunni gat varla enst mjög lengi. Seinna komst ég að því að ég var enn með 3 mín forskot á hann þegar ég kom að Bláfjallakvísl. Þar sýndi klukkan u.þ.b. 3:07 klst, sem þýddi að ég var kominn 5 mín á eftir áætlun, þrátt fyrir að mér fyndist ég hafa haldið nokkuð vel á spöðunum. Þarna var hlaupið hálfnað í kílómetrum talið og því ekki ólíklegt að ég myndi tapa öðru eins á seinni hlutanum. Lokatíminn yrði þá um 6:05:30 klst, þ.e.a.s. bara rétt við markmið D („betraensíðast markmiðið“).

Bláfjallakvísl-Emstrur: 10,73 km
Þessi hluti hlaupsins er sá tilbreytingarminnsti, aðallega sléttir sandar með mislausu undirlagi – og svo nokkrar hæðir í lokin. Þegar best hefur látið hef ég verið um 1 klst að hlaupa þennan spotta, en nú hafði ég ætlað mér 1:02:30 klst. Ef það gengi eftir myndi millitíminn í Emstrum verða rétt innan við 4:10 klst.

Ég kvíði því yfirleitt að hlaupa sandana, en í þetta skipti hlaut það að verða með besta móti – í þessum hlýja meðvindi sem búið var að spá. En það sem átti að verða norðvestanátt var allt í einu orðið að suðvestanátt. Hlýi meðvindurinn var þar með orðinn að hlýjum mótvindi. Mér fannst vindurinn í sjálfu sér bara þægilegur, enda hitastigið enn á uppleið, en að öðru leyti er þetta bara eðlisfræði. Maður þarf meiri orku til að flytja tiltekinn fjölda kílóa (þótt fá séu) frá einum stað til annars í mótvindi en í meðvindi. Þetta gat sem best kostað einhverjar mínútur og búið til svolitla þreytu. Ég var reyndar ekkert sérstaklega þreyttur á þessu augnabliki, bara pínulítið svekktur að komast ekki hraðar yfir.

Á söndunum, sérstaklega framan af, sýndist mér ég heldur vera að draga á fólk sem hafði farið fram úr mér fyrr í hlaupinu. Þarna náði ég reyndar líka Ragnheiði Sveinbjörnsdóttur, ofurhlaupakonu úr Borgarfirðinum. Henni vildi ég helst ekki ná, því að ég veit að hún getur hlaupið Laugaveginn á miklu betri tíma en ég. Þetta var ekki vísbending um að mér gengi vel, heldur að henni gengi illa. Það fannst mér leiðinlegt.

Ég náði að pjakka sandana jafnt og þétt – og reyndar fannst mér ég bara halda nokkuð vel áfram. Varð reyndar aðeins var við krampatilfinningu í kálfunum, en það var ekkert til að gera veður út af. Ég finn oft fyrir einhverju svoleiðis án þess að það þróist upp í einhver leiðindi.

Í Emstrum beið mín enn smáskammtur af vonbrigðum. Tíminn var kominn í 4:12:45 klst, sem þýddi að ég var orðinn 8:15 mín á eftir áætlun (sjá töfluna). Enn taldi ég þó möguleika á að ljúka hlaupinu á 6:06 klst eða þar um bil, sem sagt nálægt markmiði D. En þá varð lokakaflinn líka að vera sæmilegur.

Emstrur-Þröngá: 13,35 km
Það er alltaf gott að koma í Emstrur og mér leið vel þegar ég fór þaðan. Sá sem getur hlaupið Laugaveginn þarf ekki að kvarta yfir neinu, jafnvel þótt ferðin sé ögn seinlegri en vonir stóðu til. Ég tala nú ekki um þegar sólin skín á mann allan daginn og allar áhyggjur af amstri dægranna eru fjarri. Ég var samt bara nýlagður af stað þegar krampinn gerði vart við sig fyrir alvöru, ekki reyndar alltaf á sama stað, heldur stundum hægra megin, stundum vinstra megin, jafnvel stundum í iljunum. Þetta stefndi í vesen, stundum þurfti ég að stoppa alveg, stundum gat ég gengið rólega og stundum skokkað með gát. Þarna voru öll markmið afskrifuð samstundis. Nú gilti bara að halda í gleðina og koma sér í mark, fyrr eða síðar.

Rétt eftir að þessi nýi krampaveruleiki rann upp fyrir mér náði ég Sonju Sif. Það voru aðrar slæmar fréttir, því að auðvitað langaði mig til að henni gengi betur en þetta. Hún hafði líka þurft að afskrifa markmiðin sín, og þannig var það reyndar með marga fleiri, svona eftir á að hyggja. Í þessu hlaupi virtist árangur flestra vera undir væntingum. Kannski var það hitinn, kannski mótvindurinn. Laugavegshlaup er flókið viðfangsefni þar sem margt þarf að ganga upp til að markmiðin náist.

Kramparnir létu mig ekki í friði það sem eftir var hlaupsins, en voru sem betur fer misslæmir. Mér gekk þannig sæmilega að hlaupa á sléttu en afleitlega í brekkum, bæði upp og niður, kannski þó enn frekar niður. Áfanginn frá Emstrum að Ljósá á það til að vera langur, en í þetta skipti tókst mér vel að halda hausnum uppteknum við eitthvað annað en að hugsa um kílómetratöluna á úrinu, sem eflaust breyttist mjög hægt. Það jók líka gleði mína að á þessum kafla náði Ragnheiður mér aftur – og Sonja Sif var heldur ekki langt undan. Lukkan virtist því heldur hafa gengið í lið með þeim á nýjan leik. Og svo heyrði ég kallað á eftir mér „Það sem drepur mann ekki herðir mann“. Þá vissi ég að Birkir bóndi var mættur. Hann hafði verið að glíma við verki í skrokknum, en sagðist ætla að reyna að taka almennilega á því þegar við kæmum að Kápunni.

Hjá drykkjarstöðinni við Ljósá sýndi klukkan mín u.þ.b. 5:37 klst. Ég vissi að þaðan væru ekki nema einhverjir 5 km í mark og þá 5 km hlyti ég að geta hlaupið á 35 mín. Lokatíminn gæti þá orðið nálægt 6:12 klst. Það gat verið verra.

Birkir stóð við orð sín um Kápuna. Hann kvaddi mig við Ljósá og þaut upp brekkurnar í rykmekki. Seinna sá ég að hann hafði verið u.þ.b. 6:30 mín fljótari en ég með síðustu 5 kílómetrana. Einhvers staðar á þessum slóðum fór Jóhann Karlsson líka fram úr mér. Jóhann er nýorðinn 73ja ára, en gefur lítið eftir í hlaupunum. Ótrúlega magnaður hlaupari!

Kápan reyndist mér erfið, enda er þar lítið um lárétta kafla. Ég var í sjálfu sér ekkert mjög þreyttur þegar ég var kominn niður af henni og að vaðinu á Þröngá, en kálfarnir sýndu lítinn samstarfsvilja. En samt var gott að koma að Þröngá og hitta Ingvar Garðarsson og aðra þá sem gættu að öryggi hlaupara á leiðinni yfir ána. Þar er maður alltaf í traustum höndum. Og klukkan sýndi rétt um það bil 5:55 klst, þ.e.a.s. svipaðan tíma og ég hefði viljað sjá í markinu. Ég var sem sagt orðinn heilum áfanga (að vísu stuttum) á eftir áætlun. Nú hlutu mér að duga 20 mín til að klára hlaupið – og lokatíminn 6:15 virtist í augsýn.

Þröngá-Húsadalur: 2,77 km
Mér dugðu ekki 20 mín til að klára hlaupið, heldur var ég 20:55 mín að komast þennan síðasta spöl og hef aldrei verið lengur. Árið 2019 var ég t.d. ekki nema 19:02 mín að skrölta þetta, þrátt fyrir mikla þreytu og bugun, og 2017 var ég 18:16 mín með brotna öxl. En úr því sem komið var skipti tíminn svo sem engu máli. Nokkur hundruð metrum frá markinu stóð Jóhanna mín sem hafði gert sér ferð í Þórsmörk til að taka á móti pabba sínum. Svoleiðis móttökur eru ótrúlega dýrmætar og síðustu skrefin í markið voru létt. Lokatíminn var 6:16:10 klst, sem sagt 6 mín lakari en ég hafði reiknað með í versta falli. En eftir á að hyggja skipta 6 mínútur engu máli í svona hlaupi.

Eftir hlaup
Mér leið ágætlega þegar ég var kominn í mark og var í raun ekkert sérstaklega þreyttur. Við tóku margar góðar mínútur í blíðviðrinu sem ríkti í Húsadal þennan dag. Svoleiðis mínútur eru yfirleitt meðal bestu stundanna minna og þetta skipti var engin undantekning. Þarna hitti ég að vanda marga af bestu hlaupavinum mínum, sem með árunum hafa líka skipað sér í hóp bestu vina minna. Og best af öllu var að Jóhanna skyldi vera þarna líka.

Þó að ég væri tiltölulega lítið þreyttur gerðu kramparnir mér erfitt fyrir við fataskipti o.þ.h., en þar hafði ég nógan tíma og fékk líka hjálp til að klæða mig í sokka. Svo var bara kominn tími á enn meira spjall, mat og verðlaunaafhendingu. Að þessu sinni náði ég 2. sætinu í flokki 60-69 ára, á eftir fyrrnefndum Ísraelsmanni sem var meira en 20 mín á undan mér. Næstu árin verður erfiðara hjá mér að komast á pall, því að nú þyrpist fullt af ungu fólki upp í þennan aldursflokk. Næsta ár kemur t.d 1962-árgangurinn inn af fullum þunga, og svo koll af kolli. En svo byrjar nýtt tímabil sumarið 2027 þegar ég kemst á áttræðisaldurinn.

Fæði og klæði
Það getur komið sér vel að eiga einhvers staðar minnispunkta um klæðaburð og næringu í fyrri hlaupum. Þess vegna ætla ég að eyða nokkrum línum í þau mál hér. Kannski hjálpar það mér (og jafnvel öðrum) að velja rétta útbúnaðinn í næsta hlaupi.

Fatnaðurinn í þessu Laugavegshlaupi var með einfaldasta móti, enda spáð þurru og hlýju veðri. Ég hljóp sem sagt í stuttbuxum og stuttermabol, en var með fisléttan vindjakka í hlaupavestinu fyrir siðasakir. Notaði hann auðvitað ekkert. Var með hanska fyrstu kílómetrana, en síðan hvíldu þeir sig í vasa á vestinu það sem eftir var. Ekkert höfuðfat var með í för. Ég var í sömu þunnu sokkunum og venjulega, í léttum ársgömlum utanvegaskóm sem auðvelt er að skipta um vatn í – og með ómissandi skóhlífar sem ég keypti vorið 2015.

Í hlaupavestinu bar ég tvo vatnsbrúsa með 0,5 l af vatni í hvorum um sig. Ákvað að láta þetta vatn duga sem grunnforða alla leið, þar sem það er dálítið tafsamt að bæta vatni í þessa brúsa. Til viðbótar var ég með 200 ml fjölnotaglas sem ég fékk vatn í á nánast öllum drykkjarstöðvum, ýmist eina fyllingu eða tvær. Samtals drakk ég eitthvað um 2 l af vatni á leiðinni, sem er nokkuð nálægt því sem ég tel hæfilegt. Í þessu sambandi er mikilvægt að hafa í huga að vatnsþörf er einstaklingsbundin og ræðst m.a. af líkamsþyngd og því hversu mikið maður svitnar. Ég er frekar fá kíló og svitna lítið.

Eina nestið mitt voru GU-gel, öll með koffíni. Þannig hef ég líka haft það í síðustu Laugavegshlaupum. Áður hafði ég stundum salthnetur og rúsínur með mér, aðallega til tilbreytingar. Ég tók eitt gel rétt fyrir startið og svo eitt á 45 mín fresti í gegnum allt hlaupið, nema hvað ég sleppti síðasta tækifærinu, þ.e. við 6 klst markið. Þá taldi ég þetta ekki skipta máli lengur, enda bara 16 mín eftir. Ég sporðrenndi sem sagt 7 gelum á leiðinni og tók ekki inn neina aðra næringu. Ég hef blessunarlega verið laus við magavandamál i keppnishlaupum og get torgað hellingi af gelum án þess að lenda í vandræðum. Ég get þó ekki sagt að mig hafi langað í þau síðustu. Ég tel að þessi næringarinntaka hafi verið nægjanleg, enda var ég sérlega vel nærður dagana og klukkutímana fyrir hlaup. Maður nær hvort sem er ekki að taka inn jafnmikla orku og maður notar í hlaupinu. Í svona stuttu hlaupi (stuttu miðað við 100 km og þaðan af lengra) á þetta alveg að sleppa. Ég tel mig líka sæmilega þjálfaðan í að brenna fitu eftir því sem þörf er á. Kolvetnabirgðir líkamans fyrir hlaup, gelin sem ég tók á leiðinni og fituforðinn, sem e.t.v. var eitthvað höggvið í, áttu að duga mér. Ég fann heldur aldrei fyrir orkuskorti. Fræðilega séð gæti næringin (eða öllu heldur skortur á næringu) haft eitthvað að segja um krampana í kálfunum, en ég tel þó að ástæða þeirra hafi verið önnur (sjá neðar).

Lærdómurinn
Mér finnst ég alltaf læra eitthvað í hverju Laugavegshlaupi. Eins og ráða má af þessu pistli fannst mér þetta hlaup ekki ganga alveg eins vel og ég hefði viljað, en sem fyrr segir þarf sá sem getur hlaupið Laugaveginn ekki að kvarta yfir neinu, jafnvel þótt ferðin sé ögn seinlegri en vonir stóðu til. Það eitt að komast á ráslínuna er stórkostlegt – og enn stórkostlegra að komast alla leið í mark, hvort sem það gerist fjórum eða níu klukkutímum síðar.

Ég held að helstu mistökin þetta árið hafi verið eftirtalin:

1. Of fáar styrktaræfingar. Krampar geta átt sér ýmsar orsakir, eins og m.a. má lesa um í krampapistlinum sem ég skrifaði fyrir hlaup.is sl. vetur. Í mínu tilviki sýnist mér að skortur á vöðvastyrk í kálfum sé líklegasta orsökin. Sú staðreynd að ég gat frekar skokkað á sléttum köflum en upp og niður brekkur styður þessa tilgátu að mínu mati. Einhvers staðar las ég líka að kálfavöðvar rýrni hraðar með aldri en aðrir vöðvar. Ég hef einmitt verið frekar tæpur í kálfunum síðustu mánuði, á sama tíma og mér hefur gengið þokkalega að halda styrk í lærum og rassvöðvum.
2. Of fáar æfingar í júní og of fáir hæðarmetrar. Einhvern veginn duttu æfingarnar svolítið niður eftir Hengilinn. Það gerði kannski ekki útslagið, en þetta hefði mátt vera þéttara.
3. Kannski drakk ég ekki nógu mikið á leiðinni. Í heildina drakk ég u.þ.b. tvo lítra, eins og áður segir, eða hátt í 400 ml. af vatni fyrir hverja 10 km. Get auðvitað ekkert fullyrt um það hvort meira hefði verið betra. Held samt ekki. Minna hefði þó örugglega verið verra.

Í stuttu máli held ég að skortur á styrktaræfingum hafi verið aðalvandamálið – og þá er ég aðallega að tala um lyftingar með sæmilegum þyngdum, sem reynt hefðu á kálfavöðvana.

Hvað stendur upp úr?
Þetta hlaup var stórkostleg upplifun, eins og alltaf, og mörg innlegg bættust í reynslubankann. Því að jafnvel þótt leiðin sé alltaf sú sama eru Laugavegshlaupin hvert öðru ólík. Upplifunin hverju sinni ræðst af undirbúningnum, fólkinu sem er í kringum mann, veðrinu og svo ótal mörgu öðru. Að einu leyti var þetta hlaup þó mjög líkt hinum fimm. Það minnti mig á hversu mikilla forréttinda ég nýt, eða fyllti mig með öðrum orðum af þakklæti. Í þetta skipti var þessi tilfinning jafnvel enn meira afgerandi en venjulega, að hluta til vegna þess að þetta verður einhvern veginn minna sjálfsagt með aldrinum, en aðallega þó vegna þess að einmitt vikurnar fyrir þetta hlaup höfðu tvö úr hópi bestu hlaupavina minna helst úr lestinni vegna slysa og veikinda. Sú staða minnir mann harkalega á hversu lítið sjálfsagt þetta er allt saman og hversu litlu máli skiptir hvort lokatíminn sé nokkrum (t.d. 6) mínútum lengri eða skemmri.

Það er sem sagt þakklætið sem stendur upp úr, bæði þakklætið fyrir að geta þetta og þakklæti í garð þeirra sem gera hlaupin mín enn skemmtilegri en ella. Þar á fjölskyldan alltaf stærstan hlut að máli, og í þetta sinn var Jóhanna mín þar í aðalhlutverki. Svo eiga hlaupavinirnir nær og fjær líka sinn skammt af þakklætinu. Eitt Laugavegshlaup er ekki bara eitt Laugavegshlaup. Það er hluti af stórri og stækkandi heild sem bætir tilgangi við lífið, sem þó var fullt af tilgangi fyrir.

PS1: Frásagnir mínar af fyrri Laugavegshlaupum má finna hér að neðan:

• Laugavegurinn 2007 (6:40:50 klst)
• Laugavegurinn 2013 (5:52:33 klst)
• Laugavegurinn 2015 (5:41:10 klst)
• Laugavegurinn 2017 (5:55:56 klst)
• Laugavegurinn 2019 (6:05:48 klst)

PS2: Sagan öll í annarri útgáfu, (myndin stækkar þegar smellt er á hana):

Filed under: Hlaup | 3 Comments »

Nú er hlaupaárið 2020 að baki. Þetta var að mörgu leyti gott hlaupaár frá mínum bæjardyrum séð, þó að margt væri öðruvísari og fábreyttara en á venjulegu hlaupaári. Eins og einhver kann að hafa tekið eftir var árið 2020 nefnilega ekki venjulegt ár, hvorki á hlaupum né í öðrum daglegum viðfangsefnum. En það breytir samt engu um þá 14 ára gömlu venju mína eða kæk að setjast niður í lok ársins til að rifja upp helstu viðburði í hlaupalífinu mínu og gefa innsýn í væntingar mínar til næsta hlaupaárs.

Rondane 100
Fyrstu vikur ársins 2020 voru vikur draums og vona. Frá því sumarið áður hafði ég og nokkrir uppáhaldshlaupafélagar verið að skoða heppileg 100 km hlaup í útlöndum, helst í ágúst 2020. Þar kom margt til greina, en 13. desember 2019 var sú ákvörðun tekin að stefna á nýtt hlaup í Noregi, Rondane 100. Þar var reyndar ekki boðið upp á 100 km, heldur bara 50 og 100 mílur. Sum okkar, þ.á.m. ég, ákváðu að láta þá „bara“ 50 mílur (rúma 80 km) duga, en önnur stefndu á 100 mílurnar. Skráningin opnaði 20. janúar og þá var stokkið til. Æfingarnar fengu nýjan tilgang og hugsunin um þetta spennandi verkefni hélt mér við efnið næstu vikurnar. En svo kom COVID-19. Strax í mars byrjaði maður að efast um að þetta verkefni gæti orðið að veruleika, þær efasemdir ágerðust með hverri vikunni sem leið og jafnframt fölnaði tilgangur markvissra æfinga. Um miðjan maí kom svo tilkynning þess efnis, að vegna sóttvarnarráðstafana sæju aðstandendur hlaupsins ekki fram á að geta tekið við erlendum þátttakendum. Þar með var sá draumur endanlega úti.

Auðvitað hafa hlaupaæfingar annan og meiri tilgang en að undirbúa eitthvert eitt hlaup. En ákvörðun um að taka þátt í svoleiðis hlaupi bætir samt alltaf góðum skammti af tilgangi við þetta allt saman, sérstaklega þegar aðdragandinn er búinn að vera langur og skemmtilegur eins og raunin var í þessu tilviki. Í þessum aðdraganda vorum við m.a. búin að finna einkar heimilislega gistingu í nokkur hundruð metra fjarlægð frá endamarkinu, sem var ekki sjálfsagt. Miðstöð hlaupsins er nefnilega í smábænum Folldal, þar sem búa aðeins um 1.500 manns og hótel eru ekki á hverju strái. Svo voru flugmiðarnir auðvitað löngu tilbúnir og ekkert eftir nema æfa og njóta tilhlökkunarinnar.

Æfingarnar 2020
Ég hljóp tiltölulega mikið á fyrsta fjórðungi ársins og var kominn i 660 km í marslok, ekki síst drifinn áfram að hugsuninni um Rondane 100 (eða Rendurnar eins og ég kýs að kalla það). Reyndar hef ég bara tvisvar hlaupið meira í kílómetrum talið fyrstu þrjá mánuði ársins. Þrátt fyrir mikil hlaup náði ég mér þó einhvern veginn aldrei almennilega á strik. Reyndar held ég að ég hafi aldrei æft eins mikið með eins litlum árangri. Slæmska í vinstra hné átti sinn þátt í því, en hnéð hefur verið að stríða mér a.m.k. frá því í byrjun júlí 2019. Í byrjun mars var hnéð skoðað með sónar og þá sáust einhverjar skemmdir. Mér var sagt að þetta væri ekkert stórmál, ég þyrfti að vísu að hætta að hlaupa á hörðu undirlagi, en ég gæti gert ýmislegt annað skemmtilegt í staðinn. Daginn eftir hljóp ég 34 km á malbiki, svona rétt á meðan ég var að hugsa málið. Um sama leyti var flestu lokað vegna COVID-19, ræktin skellti í lás, sjúkraþjálfun var bönnuð, sameiginlegar hlaupaæfingar lögðust af – og keppnishlaupin sem ég var búinn að skrá mig í eða láta mig dreyma um hurfu af hlaupadagskránni eitt af öðru. Þar með gafst mér enn meiri tími til að hugsa málið. Nokkrum vikum síðar var ég orðinn sannfærður um að hnévandamálið tengdist ekki skemmdunum sem sáust í sónarnum, enda sýna rannsóknir að mikill meirihluti fólks á mínum aldri er með einhverjar skemmdir í hnjám sem aldrei gera vart við sig og myndu ekki uppgötvast nema með myndatöku. Langlíklegasta skýringin var skortur á vöðvastyrk í framlærisvöðvum. Þetta hnjávandamál er enn til staðar og sjálfsagt á ég eftir að skrifa eitthvað meira um það síðar.

Skortur á vöðvastyrk er ekki bara líkleg skýring á lélegri hnjáheilsu, heldur væntanlega líka á litlum sýnilegum árangri af æfingum þessa tímabils. Ég var alveg sérstaklega linur í brekkum og í erfiðri færð. Í því sambandi er sérstaklega eftirminnilegt þegar ég hljóp Hvanneyrarhringinn í góðum félagsskap en mjög erfiðu færi 21. mars og þurfti næstum því að skríða heim. Úthaldið vantaði ekki, en hnéð var í tómu tjóni og fæturnir að öðru leyti eins og lítið bakað brauð.

Ég tognaði eitthvað smávegis um mánaðarmótin mars/apríl og tíminn sem í hönd fór var heldur lélegur í hlaupalegu tilliti. Tognunin ein og sér átti sennilega ekki stærstan þátt í því, heldur miklu frekar ákveðið áhugaleysi sem tengdist einsemd á æfingum og skorti á krefjandi markmiðum. Þegar þarna var komið sögu var COVID búið að dæma alla hlaupasamveru úr leik og þá fann ég betur en nokkru sinni fyrr hversu miklu máli slík samvera skiptir. Ég hleyp nefnilega ekki bara „vegna þess að ég get það“, heldur líka vegna þess að hlaupalífið mitt er líka mjög stór hluti af félagslífinu mínu. „Maðurinn einn er ei nema hálfur“, og allt það. Þegar upp var staðið voru reyndar flestar æfingarnar mínar á árinu einsmannsæfingar.

Um miðjan júní fannst mér ég vera kominn allvel af stað í hlaupunum eftir erfitt vor með minni háttar tognunum af og til og smáskammti af leiðindum á öðrum sviðum. Um þetta leyti var búið að slaka á sóttvarnarráðstöfunum, ég gat notið fallegrar náttúru og nærandi samskipta í fyrstu fjallvegahlaupum ársins og nokkrar góðar æfingar í einrúmi í góðu veðri vestur við Langá bættu svo upp það sem á vantaði. Reyndar var lítið um hraðar æfingar, þar sem ég treysti ekki þessum vöðvarýru fótum almennilega í það. Þess í stað lagði ég aðaláherslu á líkamsbeitinguna og tel mig hafa náð nokkrum árangri í því. Þetta snýst ekki bara um sterka vöðva, heldur líka hvernig þeim er stjórnað og beitt.

Júlí var góður hlaupamánuður og ágúst enn betri. Kílómetrarnir í ágúst urðu samtals 325 og hafa aldrei verið fleiri. Þar munaði mikið um tvær rúmlega 40 km æfingar seint í mánuðinum, hálfpartinn til að bæta mér upp Reykjavíkurmaraþonið sem aldrei var hlaupið.

Þegar ágúst var að baki datt botninn svolítið úr æfingunum, hlaupaheilsan svo sem góð en engin almennileg markmið framundan – og mikið annríki í vinnu, sem ágerðist eftir því sem nær leið áramótum. Vikulegum æfingum fækkaði úr 4-5 í 1-3 og þá er ekki lengur nein von á framförum. Reynsla mín síðari árin er meira að segja sú, að eftir því sem æfingunum fækkar aukist meiðslahættan. Reyndar ætlaði ég ekki að hlaupa mikið síðustu mánuði árins, heldur var ætlunin að leggja aðaláherslu á styrktaræfingar. Fyrsta æfingin í þeirri áætlun var framkvæmd 16. september. Dagana þar á eftir fjölgaði COVID-smitum hratt og í framhaldinu var líkamsræktarstöðvum lokað. Þar með fór áætlunin út um þúfur, þar sem tiltækur búnaður og sjálfsagi bauð ekki upp á heimaæfingar að neinu gagni. Reyndar tók ég upp á því að vakna 10-15 mín fyrr en ella á hverjum morgni og náði þá að gera svo sem tvær æfingar fyrir venjulegan fótaferðatíma. Þetta gerði eflaust sitt gagn, en dugði samt engan veginn til að byggja upp þann styrk sem ég vissi að mig vantaði.

Þar sem lítið varð úr styrktaræfingum hélt ég áfram að hlaupa eitthvað af og til. Í byrjun desember tognaði ég svo smávegis í hægri kálfanum og þar með var árið eiginlega búið. Núna, í lok ársins, er kálfinn enn ekki kominn í lag. Ég þykist svo sem vita hvað ég þarf að gera, en vitneskjan ein og sér leysir ekki vandann. Framundan eru styrktaræfingar með áherslu á kálfa, framlæri og mjaðmir – og liðleikaæfingar með áherslu á framanverðar mjaðmir og ökklalið. Það þýðir ekkert að byggja hús án sökkulveggja.

Þegar upp var staðið var heildarvegalengd ársins komin í 2.368 km, sem er bara svipað og flest undanfarin ár. Nánar tiltekið var þetta 8. lengsta árið mitt frá upphafi.

Keppnishlaupin
Öll keppnishlaupin mín þetta árið fóru forgörðum, var ýmist aflýst vegna COVID eða veðurs, eða þá að mig langaði ekki til að mæta. Sjálfsagt finnst einhverjum skrýtið að mig hafi ekki langað til að mæta þegar ég átti á annað borð kost á því. Mér fannst þetta svolítið skrýtið sjálfum, en svo áttaði ég mig á því að ég mæti ekki endilega í keppnishlaup til að fá tímann minn skráðan, heldur miklu frekar til að njóta samvista við hlaupavini mína. Þessar samvistir verða frekar snauðar þegar hlauparar eru ræstir einn og einn eða örfáir saman með löngu millibili, svo ekki sé nú talað um upplifunina á marksvæðinu þegar hópamyndun er bönnuð. Í þessu sambandi verður mér á að rifja upp þegar óreyndur hlaupari spurði mig í vormaraþoninu 2011 hvernig maður fagnaði góðu maraþonhlaupi. Ég svaraði því til að „maður legðist í grasið, gréti og faðmaði síðan alla viðstadda“. Mér finnst mikið vantar þegar þetta vantar, eða með öðrum orðum ef maður hefur ekki tækifæri til að vera „vandræðalega glaður“ að hlaupi loknu og deila þeirri upplifun með öðrum sem svipað er ástatt um.

Skemmtihlaupin
Alla jafna stend ég fyrir eða stuðla að þremur skemmtihlaupum á ári, þ.e.a.s. hinum árlega Háfslækjarhring og matarveislu á uppstigningardag, Þrístrendingi og Hamingjuhlaupinu. Tvö þessara hlaupa voru á sínum stað árið 2020, en Þrístrendingur féll niður.

Hinn árlegi Háfslækjarhringur var hlaupinn 21. maí, 11. árið í röð. Veðrið var býsna gott, svolítill strekkingur en þurrt og að mestu léttskýjað og hátt í 12 stiga hiti. Hlaupaleiðin var sem fyrr heimanað frá okkur hjónunum í Borgarnesi, framhjá fólkvanginum í Einkunnum, vestur að Langá og aftur heim. Leiðin var reyndar aðeins styttri en áður vegna þess að sumarið 2019 fluttum við hjónin okkur um set ögn ofar í bæinn. Þetta voru því rétt um 20,0 km í stað 21,5. Tvennt annað var líka með öðru sniði en áður. Annars vegar var engin lambakjötsveisla að hlaupi loknu, þar sem húsnæðið þótti ekki bjóða upp á nægar fjarlægðir á COVID-tímum. Og svo er heldur enginn heitur pottur á nýja staðnum. Við þetta bættist svo að sjálfur var ég nýtognaður og hljóp ekki neitt. En þetta var samt góður dagur.

Hamingjuhlaupið fór fram í 12. sinn laugardaginn 27. júní. Venjulega reyni ég að finna nýja hlaupaleið á hverju ári og að þessu sinni var ætlunin að hlaupa yfir Kollabúðaheiði. Rallkeppni á Þorskafjarðarheiði gerði það hins vegar að verkum að ég varð að breyta hlaupaleiðinni á síðustu stundu. Þá varð Vatnadalur fyrir valinu, en það er gömul leið milli Gilsfjarðar og Steingrímsfjarðar. Vatnadalur var líka hlaupinn í Hamingjuhlaupinu 2014, en núna var upphafsstaðurinn annar og nær því sem væntanlega tíðkaðist í gamla daga. Veðrið var okkur ekki sérlega hliðhollt þennan dag, strekkingsmótvindur alla leið og þokusúld framan af. En hitastigið var nógu hátt til að þetta yrði engin vosbúð. Hamingjuhlaupið varð líka að fjallvegahlaupi nr. 58 (sjá síðar í þessum pistli). Sá hluti leiðarinnar mældist nákvæmlega 25,23 km, en samtals bættust 36,71 km í hlaupadagbókina mína þennan dag. Og félagsskapurinn var líka góður, enda var svolítið hlé á COVID-ástandinu um þessar mundir. Við vorum sjö sem kláruðum fjallvegahlaupahlutann af þessu ævintýri en þó nokkrir til viðbótar bættust í hópinn á síðustu kílómetrunum. Að vanda endaði hlaupið með veislu á Hólmavík, þar sem Hamingjudagar stóðu yfir. Þetta árið var þó ekkert tertuhlaðborð með almennri þátttöku eins og venjan hefur verið, þar sem slíkir viðburðir rúmuðust ekki innan gildandi samkomutakmarkana.

Fjallvegahlaupin
Sumarið 2020 var fjórða sumar síðari hluta fjallvegahlaupaverkefnisins míns. Fyrstu þrjú sumrin voru heldur rýr, þar sem náði bara tveimur fjallvegahlaupum sumarið 2017, missti sumarið 2018 alveg úr vegna meiðsla og hljóp bara tvö hlaup 2019 vegna annríkis við önnur verkefni. Þannig voru bara fjögur hlaup komin í bankann í árslok 2019. Þess vegna fannst mér ég þurfa að taka vel á því 2020. Skipulagði samtals 11 hlaup en þurfti að hætta við tvö þeirra. Fjallvegahlaupin þetta sumarið urðu því samtals níu.

Fjallvegahlaupin 2020 skiptust eiginlega í þrennt. Vertíðin hófst með þremur hlaupum (nr. 55-57) á Norðurlandi 13.-16. júní, þar eftir kom Hamingjuhlaupið um Vatnadal 27. júní (nr. 58) og loks fimm hlaup á sunnanverðum Vestfjörðum 11.-14. júlí (nr. 59-63). Síðan ætlaði ég að hlaupa yfir Ófeigsfjarðarheiði í lok júlí en varð að aflýsa því vegna óhagstæðrar veðurspár.

Hlaupin fyrir norðan voru fjölbreytt og skemmtileg og veðrið almennt gott. Fyrst hlupum við 6 saman á fallegum laugardagseftirmiðdegi 13. júní yfir Gönguskarð úr Garðsárdal í Eyjafirði að Reykjum í Fnjóskadal. Þetta var frekar langt og frekar erfitt hlaup, m.a. vegna þess að hittum ekki alveg á réttu leiðina fyrstu kílómetrana. Á mánudegi var svo röðin komin að Siglufjarðarskarði. Þar yfir liggur náttúrulega bílvegur, þannig að á venjulegum sumardegi er undirlagið býsna gott þótt brattinn sé mikill. En þessi dagur var ekki venjulegur sumardagur að því leyti að leiðin um skarðið var á bólakafi í snjó og varla hægt að fóta sig á snarbröttum fönnum, þótt nokkrum metrum undir fönninni lægi vegur í haganlega gerðum sneiðingum. Þar við bættist svartaþoka í skarðinu, þannig að við sáum varla handa skil. Ferðafélagarnir mínir þennan dag voru fjórar hraustar konur sem allar voru lausar við lofthræðslu. Annars hefði sennilega þurft að kalla út björgunarlið. Þetta var bráðskemmtileg og eftirminnileg ferð. Þriðja ferðin fyrir norðan var svo frá Siglufirði um Kálfsskarð út á Siglunes, einkar skemmtileg leið. Við hlupum þetta fjögur saman í blíðu veðri og vorum svo heppin að fá bátsferð til baka – með leiðsögn.

Hamingjuhlaupið um Vatnadal fór svo fram 27. júní eins og fyrr segir. Ég valdi að fara upp úr Gilsfirði meðfram Mávadalsá, sem kallað er að fara „upp með Bergi“. Þetta er ein þriggja leiða sem mér skilst að hafi verið farnar á þeim tíma þegar tveir eða fjórir jafnfljótir voru enn helstu farartækin á milli byggðarlaga. Leiðin er ómerkt og þarna hafa fáir verið á ferli í seinni tíð.

Ég var ekki alveg jafnheppinn með veðrið fyrir vestan eins og ég hafði verið á Norðurlandi fyrr um sumarið. Þarna rigndi flesta daga og fjöll voru að miklu leyti hulin þoku. Það eru ekki kjöraðstæður til fjallvegahlaupa. Fyrsta hlaupið í þessari lotu var af Barðaströnd vestur á Rauðasand yfir Sandsheiði laugardaginn 11. júlí í mikilli rigningu og þoku, en þessi heiði var fjölfarin fyrrum. Við hittum ekki á réttu leiðina til að byrja með og lentum í miklu og afskaplega blautu kjarri. Villtumst líka smávegis á seinni hlutanum, þar sem skyggni var mjög takmarkað. Seinna sama dag var svo hlaupið yfir Hnjótsheiði frá Rauðasandi yfir í Örlygshöfn. Það gekk ágætlega og rigningin tók sér smá hlé. Daginn eftir var það svo Tunguheiði utan úr Kollsvík og inn í Örlygshöfn – og síðan Breiðuvíkurháls frá Breiðuvík í Hænuvík. Þar hittum við ekki heldur á bestu leiðina og fengum að brölta í grjóti „fyrir allan peninginn“. Tveimur dögum síðar hljóp ég svo í góðum félagsskap yfir Tunguheiði frá Tálknafirði til Bíldudals. Þar fór ekkert úrskeiðis þrátt fyrir dálítinn skammt af þoku.

Frásagnir af fjallavegahlaupunum mínum er annars að finna á fjallvegahlaup.is. Ferðasögurnar eru ekki allar fullskrifaðar, en þær verða til smátt og smátt.

Persónumetin
Persónuleg met á hlaupum eiga það til að verða fátíð þegar árin færast yfir. Helsta bjargráðið er þá að hlaupa einhverjar vegalengdir sem maður hefur aldrei hlaupið áður, eða finna einhvern annan samanburð sem hægt er að skreyta sig með. Listinn sem hér fer á eftir hefur að geyma öll þau persónuleg met (PB) frá árinu 2020 sem mér hefur tekist að grafa upp úr tiltækum heimildum:

1. Fjórfaldur Óshringur (um 33 km utanvega): 3:02:53 klst. 19. júlí. Fyrra met 3:13:31 klst. 30. júní 2007.
2. Lengsti ágústmánuður: 325,26 km. Fyrra met 300,95 km 2014.
3. Flest fjallvegahlaup á einu ári: 9 hlaup. Fyrra met 7 hlaup 2008 og 2016.
4. Flest Hafnarfjöll á einu ári: 13 ferðir. Fyrra met 12 ferðir 2018.

Náðust markmiðin?
Ég setti mér fimm hlaupatengd markmið fyrir árið 2020 og náði bara einu þeirra. Eitt markmiðanna var sem sagt að hlaupa a.m.k. 8 fjallvegahlaup – og þau urðu 9 sem fyrr segir. Þrjú markmið voru tengd keppnishlaupum (5 km undir 21 mín, maraþon undir 3:20 klst og að ljúka 80 km keppnishlaupi). Þetta fór náttúrulega allt í vaskinn. Og ef ég á að vera hreinskilinn, þá tókst mér ekki að hafa gleðina með í för í öllum hlaupum eins og að var stefnt. Ég var í það minnsta ekki glaður þegar ég skreið heim af Hvanneyrarhringnum 21. mars, þó að stundum þurfi maður náttúrulega að vera „rólegur á vanþakklætinu“.

Markmiðin 2021
Ég held að það sé hverjum manni nauðsynlegt að setja sér markmið, hvort sem það er í hlaupum eða einhverju öðru. Annars er ekki hægt að búast við árangri. Hlaupamarkmið sem ekki náðust eitthvert tiltekið ár hafa þann kost að hægt er að nota þau aftur næsta ár. Slík endurnotkun er augljóslega vinnusparandi – og svo er auðvitað ekkert að því að reyna aftur ef manni mistekst. Með þetta í huga ætla ég að nota drjúgan hluta af markmiðum árins 2020 aftur á árinu 2021.

Markmiðin mín fyrir hlaupaárið 2021 eru sem hér segir:

• 5 km undir 21 mín.
• Maraþon undir 3:20 klst.
• Laugavegurinn undir 6 klst.
• A.m.k. 7 fjallvegahlaup
• Gleðin með í för í öllum hlaupum (margnotað og sígilt)

Hlaupadagskráin mín 2021
Hlaupadagskráin mín fyrir komandi sumar er ekki fullmótuð, en eðlilega tekur hún mið af markmiðunum hér að framan. Enn sem komið er er Hengill Ultra eina hlaupið sem ég er búinn að skrá mig í – og auðvitað er engu hægt að slá föstu um það hvernig þetta verður allt saman. Kófið er jú ekki alveg búið. En svona lítur þetta alla vega út eins og staðan er núna um áramót:

1. Víðavangshlaup ÍR (5 km) á sumardaginn fyrsta (22. apríl)
2. Heilt maraþon í Vormaraþoni FM 24. apríl
3. Vestmannaeyjahringurinn (Puffin Run) 8. maí
4. Eitt fjallvegahlaup suðvestanlands seinni partinn í maí
5. Hengill Ultra (53 km) 5. júní
6. Einhver fjallvegahlaup á Austurlandi fyrri hluta júlímánaðar
7. Laugavegurinn (í 6. sinn) 17. júlí
8. Súlur Vertical (55 km) 31. júlí
9. Reykjavíkurmaraþon (heilt) 21. ágúst

Kannski hleypur maður líka eitthvað í útlöndum. En öll svoleiðis skipulagning bíður betri tíma.

Þónokkur orð að lokum
Árið 2020 gaf mér gott, en um leið óumbeðið, tækifæri til að velta því fyrir mér hvers vegna ég held alltaf áfram að hlaupa, þó að ástandið á skrokknum og annríki í vinnu væru á stundum hvort um sig næg ástæða til að láta af þessari iðju. Ástæðurnar eru reyndar margar – og flestar þeirra hef ég þekkt lengi. En á þessu óvenjulega ári skerptist enn frekar en áður vitund mín um það hversu miklu máli hlaupin skipta mig félagslega. Í hlaupunum hef ég kynnst stórum hluta þess fólks sem ég lít á sem bestu vini mína og kunningja. Og eins og ég hef sagt áður, þá kynnist maður fólki á annan hátt á fjöllum en á parketi. Hlaupavináttan er að mestu óháð stétt og stöðu og einhvern veginn hafin yfir það sem stundum gefur tilverunni og samskiptum við fólk gráleitan blæ. Á hlaupum þarf gleðin ekki að ganga með grímu. Og fátt er meira gefandi en sameiginleg augnablik þegar langþráðum markmiðum er náð, eða jafnvel þegar fullkomin uppgjöf er eina svarið. Hlaupin eru orðin mjög stór hluti af tilveru minni, eins og endurspeglast kannski í myllumerkinu #corroergosum, sem ég hef lengi notað með hlaupamyndum á Instagram. („Ég hleyp og þess vegna er ég“). Kannski finnst einhverjum þetta óþarflega dramatískt, en fullkomin rökhyggja á hvort sem er betur heima annars staðar.

Þakklæti er sú tilfinning sem er alltaf efst í huga mér í lok hlaupaárs, hvort sem hlaupaupplifanir ársins hafa getið af sér bros eða tár. Fyrst og fremst er ég þakklátur forsjóninni, aðstæðunum og erfðaefninu sem gera mér mögulegt að stunda þetta gefandi áhugamál á sjötugsaldrinum, en svo er ég líka óskaplega þakklátur fólkinu sem hefur hjálpað forsjóninni að skapa þessar aðstæður. Þar á konan mín stærstan þátt. Það eitt að umbera áhugamálið, eins tímafrekt og það er, er þakkarvert, en þar fyrir utan hefur hún varið óteljandi tímum og kílómetrum í að ferja mig á milli hlaupaævintýra. Og hún er með doktorsgráðu í að bíða, eins og mig minnir að hún hafi orðað það eftir eitthvert fjallvegahlaupið. Börnin mín eiga líka stóran þátt í að skapa þessar aðstæður, ýmist með beinni þátttöku í ævintýrunum, góðum ráðum eða öðrum stuðningi. Og ekki má gleyma hlaupafélögunum, bæði í Hlaupahópnum Flandra í Borgarnesi og annars staðar á landinu. Mikið verður gott að hitta þetta fólk aftur á nýju ári!

Filed under: Hlaup | Leave a comment »

Það er orðinn kækur hjá mér að gera hvert hlaupaár upp í löngum bloggpistli, þar sem ég upplýsi líka um markmiðin mín á komandi hlaupaári. Svona skrif ættu náttúrulega að birtast á nýársdagsmorgni, en allt tekur þetta sinn tíma og stundum þarf að nota tímann til annars. Góður maður sem ég þekkti vel var líka vanur að segja að áætlun fyrir komandi ár yrði því betri sem lengra væri liðið á árið. Þannig yrði óvissan minni. Og hefst nú enn einn áramótapistillinn.

Hlaupaárið 2019 í stuttu máli
Þetta var í rauninni mjög gott hlaupaár, sérstaklega þegar haft er í huga að árið á undan fór eiginlega alveg forgörðum vegna meiðsla. Undir lok þess árs fór loks að rofa til í þeim efnum, en þá hafði mér tekist að finna rétta fólkið til að leiða mig út úr vandanum. Ég hef skrifað mikið um þessi meiðsli áður og ætla ekki að endurtaka það hér, en í stuttu máli lýstu þessi meiðsli sér í miklum stífleika og verkjum neðst í baki, í rassvöðvum og niður í læri. Þetta hafði háð mér, bæði í hlaupum og öðru, í það minnsta frá því haustið 2016.

Í ársbyrjun 2019 var ég sem sagt orðinn að mestu laus við „2018-vandann“ eins og kýs að kalla þessi meiðsli þegar ég lít til baka. Þá taldi ég mig ekki hafa neina „ástæðu til að ætla annað en að með vorinu [2019] verði ég kominn á nokkurn veginn sama stað og ég var áður en allt þetta vesen byrjaði“. Þetta gekk reyndar alls ekki eftir. Hlaupin á árinu 2019 gengu svo sem bara vel en árið dugði engan veginn til að komast „á nokkurn veginn sama stað og áður“. Þolið er gott en að öðru leyti er málið enn í vinnslu. En meiðslin hafa ekki látið á sér kræla aftur.

Æfingarnar
Þegar á heildina er litið gengu æfingar ársins 2019 bara vel. Fyrstu mánuðina jók ég álagið jafnt og þétt og í apríl var ég farinn að geta hlaupið 30 km án þess að það hefði mikil eftirköst. Um það leyti var mér þó orðið ljóst að endurhæfingin eftir 2018 myndi taka miklu lengri tíma en ég hafði ætlað. Í lok mars skrifaði ég t.d. að ég hefði búist við að þurfa u.þ.b. hálft ár til að koma mér í fyrra form, en líklega væri eitt og hálft ár raunhæfari áætlun. Ég yrði þá „orðinn alsprækur í apríl 2020“. Nú, þegar mánuður er í þá tímasetningu, veit ég að það mun heldur ekki ganga eftir. En ég hef nógan tíma.

Það sem helst vantaði í æfingarnar fyrstu mánuði ársins 2019 var hraðinn, en þegar voraði ákvað ég engu að síður að bæta frekar í vegalengdirnar. Ég var jú skráður í Laugavegshlaupið og fyrir svoleiðis hlaup þarf að safna kílómetrum í lappirnar. Í maí og júní tók ég margar langar fjallaæfingar, m.a. tvisvar fram og aftur Skarðsheiðarveginn, allt upp í 40-50 km í senn. Þetta var erfiður tími því að yfirleitt dróst ég langt aftur úr hlaupafélögunum á þessum ferðalögum. Það var svolítið nýtt fyrir mér. Júní varð nánast óvart, langlengsti hlaupamánuðurinn minn frá upphafi. Samtals hljóp ég 433 km í þessum mánuði og fór tvisvar vel yfir 100 km á viku. Fyrra „mánaðarmetið“ var 324 km frá því í mars 2013 þegar ég var að æfa fyrir Parísarmaraþonið og fyrra „vikumetið“ 107,82 km frá því að ég hljóp Arnarvatnsheiðina sumarið 2016. Þetta met bætti ég í júní, fyrst í 108,27 km og síðan í 120,95 km. Kílómetrafjöldinn segir ekki allt um stöðu mála, en ég var þó alla vega farinn að þola hnjaskið býsna vel.

Eftir júnímánuð og enn frekar eftir Laugavegshlaupið um miðjan júlí datt botninn úr æfingunum. Á þessum tíma vorum við hjónin að skipta um húsnæði og í því ati varð lítill tími aflögu. Áform um að bæta í með haustinu gengu ekki eftir, m.a. vegna vinnu og ferðalaga sem tengdust henni, og eftir á að hyggja var ég í hægri afturför allt haustið og fram í miðjan desember. Þá var ég aftur byrjaður að bæta í og náði að hlaupa um 50 km á viku. Minna en það dugar mér ekki til framfara. En hraðaæfingar sátu á hakanum sem fyrr og styrktaræfingar voru færri og strjálli en æskilegt hefði verið.

Stólparitið hér fyrir neðan sýnir mánaðarskammta ársins 2019.

Náðust markmiðin?
Ég setti mér hvorki meira né minna en sjö hlaupatengd markmið fyrir árið 2019 og náði bara fjórum þeirra ótvírætt. Ég hljóp sem sagt eitt 5 km keppnishlaup fyrir lok apríl, eitt hálft maraþon fyrir lok júní, Laugaveginn heilu og höldnu í júlí og maraþonhlaup fyrir lok september. Ég hljóp hins vegar ekki beinlínis neitt 10 km keppnishlaup fyrir lok maí eins og ætlunin var, en í staðinn var ég bæði búinn að hlaupa rúmlega 30 km og rúmlega 20 km utanvegakeppnishlaup. Veit ekki hvort það telur. Tvö markmið af sjö klúðruðust alveg. Ég hljóp sem sagt bara tvö fjallvegahlaup en ekki a.m.k. 7 eins og ætlunin var og mér tókst ekki að hafa gleðina með í för í öllum hlaupum, svo ég sé nú bara hreinskilinn með það.

Keppnishlaupin
Keppnishlaupin mín á árinu 2019 urðu samtals 15 og hafa aldrei verið fleiri. Voru reyndar jafnmörg árin 2014 og 2017. Alls eru þau þá orðin 147 frá upphafi að brautarhlaupum frátöldum. Upphafið var jú fyrir alllöngu, því að ég tók fyrst þátt í götuhlaupi sumarið 1985. Ég er sem sagt alls ekki sá sem er duglegastur að mæta í keppnishlaup. Reyndar geri ég fátt skemmtilegra, en skemmtunin gufar svolítið upp ef undirbúningurinn nægir ekki sem grunnur að andlegri og líkamlegri vellíðan.

Fyrsta keppnishlaup ársins var Kielder20M í Bretlandi, 20 mílna (32 km) utanvegahlaup sem var aukaafurð þess að ég fylgdi þremur góðum hlaupafélögum áleiðis í lengri hlaup (50 og 100 km) á sama stað. Þetta var fyrsta keppnishlaupið mitt eftir maraþon í Bregenz haustið 2017. Og eins og ég skrifaði í hlaupadagbókina að hlaupi loknu gekk mér „alveg þokkalega en varð stirður í rassi og lærum þegar á leið og glímdi við krampa á eftir. Náði svo sem aldrei góðum hraða en varð samt fyrstur í flokki 60-69 ára og nr. 9 af 78 samtals“. Mér leið ekkert sérstaklega vel í þessu hlaupi en samt var mikill sigur að geta gert þetta eftir svona langa bið. Og ferðin öll var eftirminnilegt ævintýri eins og lesa má um í afskaplega löngum bloggpistli og líka í öðrum miklu styttri.

Keppnishlaup nr. 2 var Víðavangshlaup ÍR á sumardaginn fyrsta, en þá hafði ég ekki hlaupið keppnishlaup á götu í eitt og hálft ár. Þetta átti að vera stóra endurkomuhlaupið mitt en ég vissi svo sem fyrirfram að ég væri ekki í standi til að gera neinar eftirminnilegar rósir. Bjóst varla við að geta hlaupið mikið undir 23 mín, en hafði reyndar gefið út markmið um 22 mín. Sá eftir fyrsta km að það gat kannski heppnast. Tók lítið á, leið vel allan tímann og gat bætt vel í síðustu 400 metrana. Millitímarnir voru u.þ.b. 4:17, 4:08, 4:23, 4:20 og 4:09 – og lokatíminn 21:18 mín. Ég var mjög ánægður með að geta þó þetta og sá að ég var í raun kominn miklu lengra á bataveginum en ég hélt. Og svo var líka 15 stiga hiti, sem var einmitt eins og ég vildi hafa það. Ég var kominn inn úr kuldanum!

Þriðja keppnishlaupið var Icelandairhlaupið (7 km) 2. maí. Ég var ekki léttur á fæti en rann þetta svo sem vel. Vantaði bara hraðann sem týndist í 2018-vandanum. Var á ca. 21:35 mín. eftir 5 km og kláraði hlaupið á 30:17 mín. Þetta var níunda Icelandairhlaupið mitt frá upphafi lakasti tíminn. Átti verst áður 29:34 mín. frá 2011. En þetta var samt bara í góðu samræmi við raunhæfar væntingar. Icelandairhlaupið er alltaf eitt af mínum uppáhaldshlaupum, því að þar hitti ég alltaf svo marga góða hlaupavini. Þau tengsl eru dýrmætari en flest annað í hlaupunum, og þótt víðar væri leitað.

Fjórða hlaupið var aldeilis ógleymanlegur Heimaeyjarhringur (Puffin Run) (um 20 km) í Vestmannaeyjum 4. maí í hægviðri, glampandi sólskini og 7-8 stiga hita. Reyndar leið mér ekki vel um miðbik hlaupsins, sérstaklega á leið upp Stórhöfða – og þó enn frekar niður. En eftir svo sem 15 km kviknaði á mér og eftir það var þetta algjör veisla. Ég hafði búist við að vera allt að 2 klst. á leiðinni, en lokatíminn varð 1:49:23 klst. og ég í 13. sæti af 101 hlaupara. Björk fylgdi mér til Eyja, móttökurnar þar voru einstakar og eftir á að hyggja er þetta eitt af skemmtilegustu hlaupunum mínum frá upphafi. Eftir hlaup skrifaði ég pistil um upplifunina sem birtist á hlaup.is undir yfirskriftinni „Svona eiga hlaup að vera“.

Mývatnsmaraþonið 25 maí átti að vera næst á dagskránni. Ég var ekki búinn að æfa nógu skipulega fyrir svoleiðis hlaup og hugsaði það því fyrst og fremst sem langa og sæmilega erfiða æfingu. Bjóst við að geta hlaupið á 3:45 klst. án teljandi vandræða. Teljandi vandræði byrjuðu strax eftir 2 km með miklum sársauka í ökklum, aðallega hægra megin. Ég ákvað að sjá til hvort þetta myndi ekki lagast, en við 5 km markið var þetta enn jafnslæmt og þá ákvað ég að hætta til að valda ekki frekara fótatjóni. Þetta varð sem sagt fyrsta „DNF-ið“ á ferlinum (DNF = Did not finish). Kannski var ég á of þunnum skóm á of hörðu malbiki. Það verður svo sem aldrei upplýst, en alla vega hafði þessi uppákoma engin skaðleg áhrif til lengri tíma litið. En þetta var vissulega hundleiðinlegt.

Fimmta keppnishlaupið var Hvítasunnuhlaup Hauka 10. júní í hægviðri, glampandi sól og 13°C. Haukahlaupið er alltaf eitt af þeim skemmtilegustu, leiðin fjölbreytt, stemmingin góð og framkvæmdin til stakrar fyrirmyndar. Ég valdi lengstu leiðina að þessu sinni (22 km) og árangurinn var svipaður og ég bjóst við (1:53:56 klst.). Mér leið vel allan tímann, en var linur upp brekkurnar og þreyttur þegar leið á hlaupið. „Mjög gaman og ekkert vesen“, eins og ég skrifaði í hlaupadagbókina um kvöldið.

Álafosshlaupið í Mosfellsbæ 12. júní var 6. hlaupið. Mér fannst brautin erfið með óþægilegum kröppum beygjum og mér leið ekki vel í hlaupinu. Eftir á að hyggja náði ég þó að halda nokkuð jöfnum hraða. Þetta voru 10 km með 108 m hækkun og lokatíminn minn var 46:08 mín. Það var svo sem allt í lagi þó að ég hefði viljað vera fljótari. Var mjög þreyttur fyrst á eftir en hresstist fljótt.

Sjöunda í röðinni var hálft maraþon í Miðnæturhlaupi Suzuki 20. júní. Þar hafði ég sett mér það markmið að hlaupa hvern km ekki hægar en á 4:40 mín (5 km á 23:20 mín) og enda alla vega undir 1:38:30 klst. Þar með yrði þetta besta götuhlaupið mitt það sem af var árinu skv. reiknivél McMillans. Þetta gekk upp, 5 km tímarnir voru 22:37, 23:11, 22:55 og 23:38, sem sagt allt rúmlega á áætlun, nema í lokin þar sem ég var orðinn mjög þreyttur. Endaði á 1:37:21 klst., sem sagt rúmri mínútu undir markmiðinu. Þetta var reyndar lakasti tíminn minn síðan haustið 2007, en það var bara eins og til stóð. Og svo var ég líka fyrstu í aldursflokki 60+.

Ármannshlaupið (10 km) 3. júlí var nr. 8 í röðinni. Þegar þarna var komið var ég orðinn býsna vel meðvitaður um eigin getu (eða getuleysi) og taldi mig eiga að geta hlaupið þetta á 43:40 mín. Fyrstu 2 km voru þokkalega hraðir og þægilegir en eftir það fór ég að finna til í ökklunum (malbiksverkur?) og þá vissi ég strax að markmið dagsins myndi ekki nást. Millitíminn eftir 5 km var 22:07 mín. Ég hresstist hins vegar til muna á seinni hlutanum og hljóp hann á 21:37 mín. Lokatíminn varð því 43:44, sem sagt 4 sek undir væntingum.

Næst var það Laugavegurinn 13. júlí. Markmið dagsins var að komast þessa 53 km á skemmri tíma en 6 klst. en út frá árangri fyrr um sumarið hafði ég reiknað út að líklegur lokatími væri 6:01:11 klst. Auðvitað eru svona nákvæmir útreikningar gerðir í hálfgerðu gríni, því að mínútan er fljót að fara á Laugaveginum. En talan byggði samt á raunsæu mati á eigin getu. Framan af benti allt til að þessi markmið næðust – og vel það, en þegar á leið urðu sporin þyngri og þá varð smám saman ljóst að ég yrði að sætta mig við ögn lakari tíma. Átti enn möguleika í Emstrum en eftir það hægði á. Var þá orðinn mjög aumur í ökklum og neðst í kálfum og gat rétt tiplað á köflum. Var líka með aðkenningu að krömpum allan seinni hlutann. Lokatíminn varð 6:05:48 klst. og auðvitað væri vanþakklæti að vera ósáttur við það. Ég var auk heldur fljótasti sextugi karlinn. Ferðasögu þessa dags má finna í þar til gerðum bloggpistli.

Keppnishlaup nr. 10 var Dyrfjallahlaupið 20. júlí sem varð að Breiðuvíkurhlaupi vegna þoku og rigningar. Leiðinni var sem sagt breytt til að tryggja öryggi fólks og hlaupið frá Borgarfirði um Víknaheiði til Breiðuvíkur og síðan yfir Gagnheiði og um Þrándarhryggi aftur til Borgarfjarðar. Ég hélt jöfnu og góðu álagi í þessu hlaupi en ofreyndi mig ekkert. Fann ekki fyrir Laugaveginum í fótunum þótt aðeins væri vika á milli. Fyrstu kílómetrana fannst mér ég of hægur miðað við aðra, en náði mér vel á strik frá Gæsavötnum niður í Breiðuvík. Var nokkuð seigur upp Gagnheiði en kannski ekki alveg nógu sterkur niður. Hélt nokkuð góðum dampi á síðustu kílómetrunum og leið vel í markinu. Vegalengdin reyndist vera 24,4 km og lokatíminn 2:19:40 klst. Ég var prýðilega sáttur.

Ellefta keppnishlaupið var 14 km Hreppslaugarhlaup neðst í Skorradal 15. ágúst. Fyrir hlaup hafði ég gert mér vonir um að geta hlaupið á 1:06 klst, en þegar á hólminn var komið breytti ég markmiðinu í 1:07 klst vegna þess hversu norðanvindurinn var ágengur þennan dag. Ég fór frekar rólega af stað, var í 9. sæti framan af en náði tveimur áður en komið var að Hálsum. Var hægur í mótvindinum en nokkuð þéttur eftir að hlaupið var hálfnað og vindurinn orðinn hagstæðari. Hélt jöfnum hraða eftir það og kom í mark á 1:05:47 klst.

Þá var komið að Reykjavíkurmaraþoninu þar sem ég lét hálft maraþon duga, enda stutt í heilt maraþon í Tallinn. Aðalmarkmið dagsins var að vera á betri tíma en í Miðnæturhlaupinu, þ.e. undir 1:37:21 klst. Var að hugsa um að miða hraðann við það en ákvað svo að láta bara fljóta. Var lengi vel undir 4:30 mín/km sem hefði dugað undir 1:35 klst. Á Sæbrautinni (eftir 14 km eða svo) var þreytan farin að segja verulega til sín og eftir það náði ég ekki að halda góðum hraða. Lokatíminn varð 1:35:26 klst. og eftir á að hyggja var þetta besti árangurinn minn í götuhlaupi þetta árið. Þetta var góður dagur, næstum logn, næstum þurrt og 12 stiga hiti. Alveg fullkomið hlaupaveður!

Þrettánda keppnishlaupið var 5 km Fossvogshlaup 29. ágúst. Þar lét ég tilfinninguna alveg ráða för, fór eins hratt af stað og mig langaði og lét svo bara fljóta. Var orðinn mjög þreyttur á 3. km og náði engan veginn að halda hraðanum. Kílómetrarnir voru á 3:58, 4:08, 4:24, 4:19 og 4:13, sem sagt mjög ójafnt. Lokatíminn var 21:02 mín, en ég taldi mig eiga að geta hlaupið undir 21 mín og var því pínulítið óánægður með árangurinn. En það var auðvitað bara vanþakklæti. Og þarna vann ég aldursflokkinn minn eins og stundum áður.

Sunnudaginn 8. september var svo röðin komin að langþráðu maraþoni í Tallinn. Þar hafði ég sett mér fjögur mismunandi markmið, allt frá ítrustu bjartsýni (3:20 klst.) niður í ásættanlegan lágmarksárangur (3:30 klst.). Ég var allt of aftarlega í rásmarkinu og þurfti að eyða 400 fyrstu metrunum af hlaupinu í að troðast fram úr öðrum hlaupurum sem lá minna á en mér. Tapaði líklega um 1 mínútu þar og þó að það sé ekki stórt hlutfall af heildinni getur verið þrautin þyngri að vinna það upp. Það gekk þó sæmilega framan af, en eftir 17 km var ég orðinn miklu þreyttari en maður á helst að vera þegar 25 km eru eftir af hlaupi. Kláraði fyrri helminginn á tæplega 1:42 mín en eftir það hægðist jafnt og þétt á mér. Þetta var eiginlega bara basl. Þegar um 39 km voru búnir fór ég loks að hressast og tókst að bæta vel í, svo einkennilega sem það kann að hljóma. Kom í mark á 3:28:06 klst, fyrstur af 15 Íslendingum sem tóku þátt í hlaupinu. Ég skrifaði auðvitað langt blogg um þetta allt saman, m.a. um það hvað félagsskapurinn var góður.

Fimmtánda og síðasta keppnishlaupið var 10 km Poweradehlaup í Elliðaárdalnum 10. október. Þegar þar var komið sögu hafði ég nánast ekkert æft frá því í Tallinn og var í raun alls ekki í standi fyrir átök. Þess vegna var ég líka ákveðinn í að fara hægt. Þrátt fyrir að hafa fylgt þeirri áætlun samviskusamlega var mér mér illt í fótunum alla leið og fann hvergi vott af gleði eða ferskleika. Maður á ekki að fara óæfður í hlaup. Aðstæður voru samt fínar, dálítill vindur en þurrt og hálkulaust og hitinn um 6°C. Lokatíminn var 47:28 mín, sem var lakasti 10 km tíminn minn frá upphafi enda svo sem að því stefnt.

Skemmtihlaupin
Alla jafna stend ég fyrir eða stuðla að þremur skemmtihlaupum á ári, þ.e.a.s. hinum árlega Háfslækjarhring og matarveislu á uppstigningardag, Þrístrendingi og Hamingjuhlaupinu. Öll þessi hlaup voru á sínum stað árið 2019. Auk þess tók ég þátt í Sauðafellshlaupinu í Dölum í fyrsta sinn, en það getur sem best líka fallið í þennan flokk.

Hinn árlegi Háfslækjarhringur var hlaupinn 30. maí 2018, 10. árið í röð. Hlaupaleiðin er heimanað frá okkur hjónunum í Borgarnesi, framhjá fólkvanginum í Einkunnum, vestur að Langá og aftur heim. Og á meðan ég hleyp eldar Björk kjötsúpu eða grillar nokkur læri ofaní mannskapinn. Hringurinn er u.þ.b. 21,5 km og að þessu sinni hlupu 13 manns alla leiðina. Eftir góða samveru yfir kræsingum Bjarkar var dagurinn gerður upp í heita pottinum, rétt eins og vera ber. Sjálfur var ég að hlaupa þennan hring í 150. sinn þennan dag, en fyrstu ferðina fór ég 31. maí 2008, þá nýbúinn að frétta af þessari ágætu hlaupaleið.

Þrístrendingur var hlaupinn í 9. sinn laugardaginn 15. júní. Þátttakan var með allra minnsta móti þetta árið, en auk mín og Dofra frænda míns var Birkir bóndi sá eini sem hljóp alla leiðina, rétt rúmlega 41 km. Átta aðrir hlupu eitthvað ef ég man rétt. Þetta árið brydduðum við frændurnir upp á þeirri byltingarkenndu nýjung að hlaupa Þrístrending rangsælis, þ.e. fyrst frá sameiginlegum rótum okkar beggja á Kleifum í Gilsfirði, norður (eða austur) Krossárdal að æskuheimili mínu í Gröf í Bitru, þaðan yfir Bitruháls að Stóra-Fjarðarhorni og loks suður Steinadalsheiði að Kleifum.

Sauðafellshlaupið fór fram kvöldið eftir Þrístrending. Þetta hlaup byrjar og endar hjá Helgu og Þorgrími á Erpsstöðum í Miðdölum. Leiðin liggur þaðan inn að Fellsenda, upp innri endann á Sauðafelli, eftir fellinu endilöngu, niður ytri enda fellsins við Sauðafellsbæinn og svo aftur eftir veginum inn að Erpsstöðum. Mér gekk ágætlega í þessu hlaupi og var með fyrstu mönnum. Eðlilega fannst mér erfiðast að komast upp fellið og þar uppi var svartaþoka og ekki alveg laust við að hægt væri að villast. En fellið er mjótt og því engin leið að villast lengi. Gitta mín fór með mér í þetta hlaup og þar voru líka tveir aðrir félagar úr Flandra. Þetta var alveg bráðskemmtilegt! Vegalengdin mældist 12,48 km og tíminn minn var 1:07:42 klst. Þetta er ekki keppnishlaup en ef ég geri þetta aftur get ég alla vega keppt við þennan tíma.

Hamingjuhlaupið fór fram í 11. sinn laugardaginn 29. júní. Að þessu sinni valdi ég að hlaupa í þriðja sinn úr Trékyllisvík til Hólmavíkur yfir Trékyllisheiði. Veðrið var napurt, hvöss norðaustan átt (sem betur fer í bakið), þokuslæðingur norðan til og varla nema 2-3°C á fjöllum. Hlupum 5 saman alla leið en margir fleiri hlupu hluta leiðarinnar, þ.á m. 12 manna hópur frá Breiðabliki sem hljóp yfir Trékyllisheiðina. A.m.k. 38 manns tóku einhvern þátt. Þetta var bráðskemmtilegur dagur og að vanda endaði hlaupið með tertuhlaðborði á Hamingjudögum á Hólmavík.

Fjallvegahlaupin
Eftir að upphaflega fjallvegahlaupaverkefninu mínu lauk með útgáfu Fjallvegahlaupabókarinnar í mars 2017 ákvað ég að ráðast í annað eins verkefni með því að hlaupa 50 fjallvegi til viðbótar fyrir sjötugsafmælið í mars 2027. Það sem af er hefur þessu verkefni miðað mjög hægt. Sumarið 2017 náði ég bara tveimur fjallvegahlaupum og 2018 varð mér ekkert úr verki, hvorki í þessum hlaupum né öðrum. Sumarið 2019 voru nokkur hlaup á áætlun, en þau urðu ekki nema tvö þegar upp var staðið. Veður og annríki áttu sinn þátt í því.

Fjallvegahlaupavertíðin byrjaði laugardaginn 18. maí með sérstöku 20 km fjallvegahlaupabókarhlaupi um Skarðsheiðarveg sunnan af Skorholtsmelum í Melasveit upp í Hreppslaug í Andakíl. Þetta er sama leiðin og ég hljóp með góðum félögum þann 21. júní 2011, en því ferðalagi er lýst í Fjallvegahlaupabókinni minni (leið nr. 20). Eftir hlaup bauð Bókaútgáfan Salka upp á veitingar í Hreppslaug. Þessi viðburður heppnaðist einkar vel og allt í allt voru þátttakendur eitthvað um 60 talsins.

Fyrra eiginlega fjallvegahlaupið þetta sumarið var hlaupið laugardaginn 8. júní um Reykjadal og Sanddal frá Fellsendarétt í Miðdölum að Sveinatungu í Norðurárdal. Þetta voru um 27,6 km og við hlupum þetta 11 saman í góðu veðri. Ferðasagan birtist smám saman á fjallvegahlaup.is. Seinna hlaupið var svo yfir Brúnavíkurskarð og Súluskarð frá Borgarfirði eystri suður í Kjólsvík á Víknaslóðum. Við Gitta vorum bara tvö í þessu hlaupi og veðrið lék ekki beinlínis við okkur með sæmilega dimmri þoku og rigningu. Þetta voru um 13 km og ferðasagan er komin inn á fjallvegahlaup.is.

Persónumetin
Þegar ég var að byrja að leika mér í íþróttum heima í sveitinni á ofanverðri síðustu öld byrjaði ég líka að skrá allan árangur samviskusamlega. Og í hvert sinn sem ég hljóp hraðar eða stökk lengra en ég hafði áður gert, sem gerðist eðlilega mjög oft fyrstu árin, skrifaði ég PM með stórum stöfum í dagbókina fyrir aftan viðkomandi tölu. Þetta var skammstöfun fyrir „Persónumet“. Einhvers staðar á langri leið minni í gegnum árin týndist svo þetta hugtak og ég fór að nota PB (personal best) í staðinn, rétt eins og flestir aðrir. Nú hlýtur að vera kominn tími til að þurrka rykið af þessu gleymda hugtaki.

Það veitir mér alltaf gleði að ná að gera eitthvað sem ég hef aldrei gert áður. En þegar maður er kominn á þann stað á hlaupaferlinum að bætingar á venjulegustu vegalengdunum eru orðnar fátíðar eða jafnvel hreint ekki í boði, þá er ekki um annað að ræða en finna sér nýjar vegalengdir eða grafa dýpra eftir einhverju enn öðru sem enn er hægt að bæta. Hér eftir verður listi yfir persónumet nýliðins árs fastur liður í þessum ævilöngu hlaupaannálum mínum.

Á árinu 2019 get ég alla vega tínt til eftirtalin persónumet:

1. Lengsta vika: 120,95 km 24.-30. júní 2019. Fyrra met 107,82 km júlí 2016.
2. Lengsti mánuður: 433,39 km júní 2019. Fyrra met 324,05 km mars 2013.
3. Tvöfalt Hafnarfjall: 2:12:47 klst. 18. júní 2019. Fyrra met 2:27:18 klst. 4. júlí 2017.

(Með „tvöföldu Hafnarfjalli“ er átt við tvær ferðir frá hliði upp á topp og til baka, samtals u.þ.b. 13,2 km með u.þ.b. 1.510 m hækkun og jafnmikilli lækkun).

Markmiðin 2020
Einhvers staðar las ég að aðeins 3% mannkynsins settu sér markmið í lífinu, að aðeins 3% næðu góðum árangri á sínu sviði og að þetta væru sömu þrjú prósentin. Auðvitað kann mikilvægi markmiðssetningar að ráðast að einhverju leyti af skapgerð einstaklingsins, en reynsla mín er alla vega sú að markmið hvetji mann til dáða og bæti tilgangi við hlaupaæfingarnar. Kannski er maður búinn að ákveða að taka þátt í einhverju hlaupi eftir nokkra mánuði, en samt kviknar á einhverju nýju þegar maður skráir sig formlega í hlaupið.

Markmiðin mín fyrir hlaupaárið 2020 eru sem hér segir:

• 5 km undir 21 mín.
• Maraþon undir 3:20 klst.
• Ljúka 80 km keppnishlaupi
• A.m.k. 8 fjallvegahlaup
• Gleðin með í för í öllum hlaupum (endurnotað og sígilt)

Dagskrá sumarsins
Hlaupadagskráin mín fyrir komandi sumar er ekki fullmótuð, en eðlilega tekur hún mið af markmiðunum hér að framan. Á dagskrána hef ég líka sett nokkur tiltekin hlaup, bara vegna þess að ég held að þau verði skemmtileg. Eftirtaldir viðburðir eru harðákveðnir:

1. Víðavangshlaup ÍR (5 km) á sumardaginn fyrsta (23. apríl)
2. Heilt maraþon í Vormaraþoni FM 25. apríl
3. Vestmannaeyjahringurinn (Puffin Run) 2. maí
4. Mýrdalshlaupið (21 km, 1000 m hækkun) 23. maí
5. Fjallvegahlaup í Eyjafirði 13. júní
6. Landsmót 50+ í Borgarnesi 19.-21. júní
7. Fjallvegahlaup á Vestfjörðum 11.-14. júlí
8. Tvöföld Vesturgata (45 km) 19. júlí
9. Fjallvegahlaup á Ströndum 25. júlí
10. Rondane 50 (80 km fjallahlaup) í Noregi 15. ágúst

Sjálfsagt á fjallvegahlaupadagskráin eftir að þróast eitthvað. Meira um það á fjallvegahlaup.is.

Þakkir
Þakklæti er alltaf fyrsta tilfinningin sem kemur í huga minn þegar ég horfi til baka yfir liðin hlaupaár, því að auðvitað er ekkert sjálfsagt að maður geti átt svona áhugamál og notið þess áratugum saman. Til þess þarf auðvitað góða heilsu öðru fremur, en margir þættir fléttast saman við heilsuna og gera þetta allt saman mögulegt. Þar er hlutur nánustu fjölskyldunnar stærstur, hvort sem hann felst í beinni þátttöku eða hlýlegu umburðarlyndi. Hlaupin taka mikinn tíma og sá tími verður bara notaður einu sinni. Best finnst mér þegar fjölskyldan tekur beinan þátt í þessu með mér, en maður verður auðvitað að sýna hóf í tilætlunarseminni hvað það varðar. Góðir hlaupafélagar eru líka ómetanlegir. Í hlaupunum hef ég kynnst mörgu fólki meira og betur en hefði getað gerst í hversdagslífinu.

Lokaorð
Hér lýkur þessum pistli og tilhlökkunin tekur við.

Filed under: Hlaup | 1 Comment »