Um nýliðna helgi voru Hamingjudagar haldnir hátíðlegir á Hólmavík 7. árið í röð, og af því tilefni fór Hamingjuhlaupið fram í 3. sinn. Í þetta skipti var hlaupið frá æskuheimili mínu í Gröf í Bitru sem leið liggur um fjöll, dali, strendur, vegleysur og vegi til Hólmavíkur. Fyrri hluti leiðarinnar er fáfarin nú til dags, enda eru menn talsvert fljótari að aka bílveginn, þótt hann sé lengri. Þegar pabbi heitinn var upp á sitt besta rölti hann hins vegar nokkurn veginn þennan sama hlaupastíg með verkfærin sín á bakinu á leið í smíðavinnu á Hólmavík. Ég veit ekki hversu margar þær ferðir voru. Hef bara heyrt um eina slíka, en þá á hann að hafa náð heimilisfólkinu á Kirkjubóli í rúmi og mætt í morgunkaffið á Hólmavík. Ég býst við að þessi frásögn eigi við rök að styðjast, því að ekki mótmælti hann henni sjálfur á meðan hann hafði aðstöðu til.
Hamingjuhlaupaleiðin 2011, (hnuplað frá Hafþóri).
Lagt af stað
Við lögðum upp frá hlaðinu í Gröf sjö saman síðastliðinn laugardag upp úr kl. 4 síðdegis, nánar tiltekið kl. 16:13. Í hópnum var meðal annarra ofurhlauparinn Gunnlaugur Júlíusson. Ég komst að því á leiðinni að hann hafði einmitt tekið 20 km hlaupaæfingu um morguninn áður en hann brá sér norður.
Ég hafði áætlað að spölurinn til Hólmavíkur væri 35,5 km og að ferðalagið tæki í mesta lagi 4 klst. og 25 mínútur. Í öllu falli var að því stefnt að við yrðum komnir á leiðarenda kl. 20:25, rétt í þann mund sem gestum væri hleypt að hinu margrómaða tertuhlaðborði Hamingjudaga. Annars er alltaf svolítið snúið að áætla tíma í svona hlaupum þar sem farið er um fjöll og vegleysur.
Við gamla bæinn í Gröf í Bitru við upphaf Hamingjuhlaupsins 2011. Þaðan lögðu þessir hraustu hlauparar af stað upp úr kl. 16 laugardaginn 2. júlí áleiðis til Hólmavíkur, þar sem Hamingjudagar Á Hólmavík stóðu sem hæst. F.v. Gunnlaugur Júlíusson, Stefán Gíslason, Finnur Dagsson, Hafþór Benediktsson, Birkir Þór Stefánsson, Ingimundur Grétarsson og Guðmann Elísson. (Rögnvaldur Gíslason tók myndina).
Veðrið lék við okkur þennan dag. Svolítil gola blés úr austri eða norðaustri, bjart yfir og hitinn 11-14 stig. Golan var heldur í fangið á leiðinni upp Bitruhálsinn eftir gamla hestaveginum upp frá Gröf, en það var ekkert nema þægilegt. Þessi leið yfir Bitruháls var á sínum tíma aðalleiðin milli Bitrufjarðar og Kollafjarðar og lengi póstleið. Meðfram henni lá líka landsíminn og liggur enn þótt símastaurarnir séu horfnir. Hægt er að fræðast örlítið meira um leiðina á fjallvegahlaup.is.
Hlaupið yfir hálsinn gekk vel og bar fátt til tíðinda. Reyndar hleypur maður ekki upp allar brekkur á svona ferðum, enda vinnst lítið við það. Oftast er látið duga að ganga rösklega upp bröttustu brekkurnar, en taka á léttan sprett þegar sléttara er undir. Leiðin yfir hálsinn fer mest í 400 m. hæð í svonefndum Skörðum. Skammt þar fyrir neðan lá svolítill skafl enn yfir götunni í skjóli vorkuldans, nánar tiltekið við upptök Broddár, sem reyndar heitir Broddadalsá þegar hún kemur til byggða og rennur í sjóinn við samnefndan bæ.
Hafþór fremstur í flokki við upptök Broddár á Bitruhálsi. Þarna var eini skaflinn á leiðinni.
Ísland allt er undraland
Fyrsta áfanga hlaupsins lauk við Stóra-Fjarðarhorn í Kollafirði. Þangað eru um 9,5 km frá Gröf, og enn var allt á áætlun, klukkan orðin rétt rúmlega hálfsex. Við Stóra-Fjarðarhorn bættust tveir hlauparar í hópinn, og eftir skamma viðdvöl hélt þessi vaski 9 manna hópur áfram eftir veginum fyrir botni Kollafjarðar, hvattir áfram af gestum í sumarhúsi í landi Undralands. Eiginlega er allt Ísland undraland á svona degi, með nægu plássi til að hreyfa sig í, hreinu lofti til að anda að sér og frelsi til að njóta hvors tveggja.
Við Stóra-Fjarðarhorn í Kollafirði. Bitruháls að baki. Þarna bættust tveir hlauparar í hópinn, þeir Ragnar Bragason og Kristinn Schram. Þeir eru lengst til hægri á myndinni. (Ljósm. Bragi Guðbrandsson).
Úr alfaraleið – inn í þokuna
Eftir að komið var út fyrir Litla-Fjarðarhorn var sveigt út af veginum, skáhallt upp lyngmóa og börð, áleiðis upp í Deildarskarð. Ragnar bóndi og skíðagöngukappi á Heydalsá leiddi hópinn þarna upp, enda á heimavelli. Handan við skarðið beið Hvalsárdalur og þrír hlauparar til viðbótar sem ætluðu að spreyta sig á næsta áfanga. Þetta var fólk úr Þorpafjölskyldunni, þau Jónína og Vignir Pálsbörn og Hadda Borg Björnsdóttir. Þar með vorum við orðin 12, rétt eins og lærisveinarnir. Við héldum hópinn að mestu, þó að sumir væru kannski léttari á fæti en aðrir, eins og gengur. Leiðin lá þvert norðuryfir dalinn, svo innarlega að varla er hægt að tala um dal, heldur frekar daldrög. Þarna var sólin löngu hætt að skína, og fyrr en varði vorum við komin inn í þokubakka, sem Húnaflóinn hafði greinilega verið aflögufær með, þrátt fyrir sólskinið fyrri part dagsins. Við tók erfiðasti kafli leiðarinnar um vegalausar þúfur og holt. Einn úr hópnum týndist meira að segja í þokunni um tíma, og þó að slíkt sé svo sem ekkert hættulegt á þessum árstíma þótti okkur vissast að hinkra um stund og safna öllum í þéttan hóp áður en haldið var áfram, upp í 300 m hæð utan í Spákonufelli og síðan áleiðis niður að bænum Heydalsá í Steingrímsfirði. Þar var áð um stund og litið á klukku. Hún var orðin 20 mínútur yfir 7, eða u.þ.b. 25 mínútum meira en að var stefnt. Þokan og þúfurnar höfðu tekið sinn toll, og naumast öruggt lengur að við næðum í fyrstu tertusneiðarnar eins og ætlunin var.
Í þokunni á Hvalsárdal. Á myndinni eru Ingimundur Grétarsson, Jónína Pálsdóttir, Kristinn Schram og Hadda Borg Björnsdóttir.
Við Heydalsá bættust þau Kolbrún Unnarsdóttir og Rósmundur Númason í hópinn, en einhverjir aðrir drógu sig í hlé. Upphaflegu sjömenningarnir voru þó enn allir í fullu fjöri, eða því sem næst, þótt að baki væri hálft maraþonhlaup um fjöll og firnindi. Samtals vorum við því 10 talsins sem lögðum af stað hlaupandi eftir veginum áleiðis til Hólmavíkur. Framundan var nákvæmlega 14,6 km endasprettur, sem ætlunin var að taka á 10 km meðalhraða.
Hafþór þiggur hressingu við Heydalsá fyrir lokasprettinn til Hólmavíkur; 21 km fjallahlaup að baki og bara eftir að hlaupa 14,6 km eftir þjóðvegi nr. 68.
Vaxandi hamingja
Þarna dreifðist hópurinn. Ungu mennirnir Hafþór og Finnur sprettu úr spori og hurfu okkur hinum fljótlega sjónum, enda báðir að æfa fyrir Laugavegshlaup eftir tvær vikur – og um að gera að nota daginn vel til styrkingar fyrir þau átök. Við Gunnlaugur ofurhlaupari fylgdumst að, nokkru hægari, og síðan komu þau hin hvert af öðru, Rósmundur, Kolbrún, Kristinn, Birkir, Ingimundur og Guðmann. Ferðalagið til Hólmavíkur gekk eins og í sögu. Fámennt var í sveitinni þetta kvöld, en þó hittum við skemmtilegt fólk við veginn, sem hvatti okkur áfram. Gunnlaugur hafði orð á því að Hamingjuhlaupið stæði greinilega undir nafni, því að það leyndi sér ekki að hamingjan jókst með hverju skrefi sem hlaupið var.
Stækkandi hópur
Á Kálfanesskeiðinu var hinkrað þar til allur hópurinn var sameinaður á ný. Þar á meðal voru þær Helena og Ingibjörg, sem höfðu hlaupið á undan okkur síðustu 6 kílómetrana frá Hrófá. Einhverjir fleiri voru þarna líka, en ef aðeins eru taldir þeir sem fengu 5 km hamingjuskammt eða meira, þá var þátttakendafjöldinn kominn í 16 manns. Það eru talsvert stærri hópur en árin á undan, sem bendir til þess að sífellt fleiri uppgötvi hamingjuna á hlaupum.
Og þarna var bara eftir að skeiða inn á hátíðarsvæði Hamingjudaga á Hólmavík. F.v. Ingibjörg Emilsdóttir, Helena Jónsdóttir, Rósmundur Númason, Finnur Dagsson, Gunnlaugur Júlíusson, Ingimundur Grétarsson, Hafþór Benediktsson, Stefán Gíslason, Kolbrún Unnarsdóttir og Kristinn Schram. Birkir Stefánsson var rétt ókominn. (Ljósm. Jóhann Guðmundsson).
Hlaupið inn í hamingjugöngin
Síðasti spölurinn niður Sýslumannshallann og inneftir Hafnarbrautinni var einstaklega léttur og ljúfur. Talsvert af fólki hafði safnast saman og myndað hamingjugöng sem náðu frá Vitabrautinni, niður með vélsmiðjunni og alla leið að dyrum fiskmarkaðarins þar sem tertuhlaðborðið beið enn. Viðtökurnar voru stórkostlegar og hamingjan í hverju horni. Þarna fann ég virkilega, sem ég fann ekki að sama skapi árin á undan, að Hamingjuhlaupið var orðið raunverulegur hluti af Hamingjudögunum. Ég fékk að skera fyrstu sneiðina af hlaðborðinu, og þó að tertur séu kannski ekki það fyrsta sem maður hugsar um á hlaupum, þá runnu þessar einstaklega ljúflega niður innan um allt þetta góðlega og hamingjusama fólk.
TAKK
Eftir að hafa hlaupið hálfan daginn í svona góðum félagsskap og eftir að hafa fengið þessar ljúfu móttökur í formi hvatningarorða, lófataks, faðmlaga og heimabaksturs, er ekki hægt annað en vera klökkur af hamingju og þakklæti. Takk Hólmvíkingar fyrir að leyfa mér og okkur öllum að njóta hamingjunnar með ykkur, takk Arnar Snæberg fyrir frábæra skipulagningu, takk Ingibjörg sveitarstjóri og sveitarstjórnin öll fyrir að þora að vera hlý og öðruvísi – og takk Björk fyrir að elda svona frábæra gúllassúpu fyrir þreytta hlaupara í lok dags.
Hamingjuhlaupararnir Ingimundur, Gunnlaugur og Stefán gæða sér á gúllassúpu að hætti Bjarkar að loknu skemmtilegu dagsverki. (Ljósm. Kári Þórsson).
Hvar hittumst við að ári?
Hamingjuhlaupið er komið til að vera. Ég get alla vega ekki hugsað mér að missa af því að upplifa þessi notalegheit a.m.k. einu sinni á ári. Spurningin er bara hvaðan eigi að hlaupa næsta ár. Kannski er röðin komin að Trékyllisheiðinni með rásmark á hlaðinu í Árnesi í Trékyllisvík. Er ekki stemming fyrir því?
Eftirmáli – eða kannski bara formáli
Eins og fram kom í upphafi þessa pistils var þetta 3. formlega Hamingjuhlaupið. Reyndar átti þessi hugmynd svolítinn aðdraganda, þótt sjálfhverfur væri framan af. Kannski byrjaði fræið að spíra í júlíbyrjun 2006 á Hamingjudögum nr. 2. Þá vaknaði ég snemma tvo morgna í röð til að hlaupa Óshringinn í kyrrð og ró. Árið 2007 ákvað ég að hlaupa Óshringinn fjórum sinnum sama morguninn, enda var ég þá að safna kílómetrum fyrir Laugavegshlaupið skömmu síðar. Í þetta skipti stofnaði ég meira að segja spjallþráð á Strandir.is, þar sem ég bauð fólki að slást í för með mér. Enginn þáði að vísu boðið, en hlaupið jók samt hamingju mína töluvert. Og ég bloggaði meira að segja um hlaupið (í nokkru styttra máli en hér). Á Hamingjudögum 2008 hlupum við Birkir í Tungu og Ingimundur Grétarsson norður Laxárdalsheiði frá Reykhólasveit til Skeljavíkur í norðan kalsaveðri og slyddu. Sumarið 2009 var þetta svo orðið að formlegum viðburði. Þá var hlaupið frá Drangsnesi með uppvafin skilaboð frá hreppsnefnd Kaldrananeshrepps sem bauð öllum Hólmvíkingum á Bryggjuhátíð. Í fyrra voru það svo Gautsdalur, Þröskuldar og Arnkötludalur. Já, og nú var hlaupið formlegt Hamingjuhlaup í þriðja sinn. Hér sannast ekki hið fornkveðna, að allt sé þegar þrennt er…
Filed under: Hlaup | 6 Comments »
Bloggsíða Stefáns Gíslasonar 