Á liðnum árum hef ég nokkrum sinnum hitt lausa hunda á hlaupum mínum. Þetta hefur sjaldnast angrað mig neitt að ráði, enda er mér ekkert sérlega illa við hunda. Í morgun varð ég hins fyrir því í fyrsta skipti að vera bitinn af hundi. Og þó að þetta væri ekki meira en misheppnað glefs sem skildi eftir sig óljóst tannafar á vinstra lærinu en ekkert sár, þá finnst mér þetta samt ekkert fyndið. Mér finnst með öðrum orðum að fólk eigi að geta gengið eða hlaupið hvar sem er á almannafæri, án þess að eiga á hættu að verða fyrir barðinu á illa uppöldum hundum, eða öllu heldur ábyrgðarlausum hundaeigendum.
Stundum finnst mér bara gaman að hitta hunda þegar ég er úti að hlaupa. Fyrir fáeinum árum hitti ég til dæmis vingjarnlegan smalahund í Skorradal, sem hvorki hafði í frammi grimmdar- né fleðulæti heldur fylgdi mér þá 10 km sem eftir voru af Andakílshringnum mínum – ekki bara einu sinni, heldur í nokkur skipti. Þetta var hreint ágætur félagsskapur. Minna gaman þótti mér þegar ég hitti óagaðan Schaefferhund í ónefndri sveit fyrir margt löngu. Vörslumanni viðkomandi hunds tókst með naumindum af fá hann til að velja sér annan morgunmat. Þá var ég hræddur. Hin skiptin eru fæst eins eftirminnileg.
Atvikið í morgun átti sér stað á göngustíg í útjaðri Hólmavíkur. Ég var að koma hlaupandi inn í þorpið á hefðbundum Óshring, en umræddur hundur var bandlaus úti að ganga með konu, sem ég kannast við og býst við að sé eigandi hundsins. Eitthvað leist hundinum illa á mig, því að hann réðst að mér með urri og gelti og fylgdi í engu ráðum konunnar. Ég hef svo sem heyrt urr og gelt áður og hljóp því áfram eins og ekkert hefði í skortist. En hundinum þótti ekki nóg að gert og tókst að glefsa svo sem tvisvar í mig áður en yfir lauk. Það var býsna hlýtt í veðri í morgun, en af einhverjum ástæðum hafði ég þó valið að hlaupa í síðbuxum. Eftir á að hyggja var það góð hugmynd, því að hundurinn einbeitti sér ekki nóg að glefsinu til að vinna á hlaupabuxunum.
Mér var svolítið brugðið eftir þessi viðskipti við hundinn, og sveið líka dálítið í lærið. En annars tók ég þessu bara eins og hverju öðru hundsbiti, kláraði Óshringinn og hljóp annan til. En eftir því sem ég hugsa meira um þetta atvik, því ósáttari verð ég. Bæði veit ég að á þéttbýlisstöðum eru víða til reglur sem banna lausagöngu hunda, og eins finnst mér það algjör lágmarkskrafa eins og fyrr segir að fólk þurfi ekki að óttast árásir af þessu tagi. Reyndar veit ég um fólk sem er hrætt við hunda og getur af þeim sökum hreinlega ekki farið út að ganga eða hlaupa, þótt það fegið vildi.
Ef ég man rétt gilti sú einfalda regla í minni sveit, að hundum sem réðust á fólk eða búfénað skyldi umsvifalaust lógað. Ekki veit ég hvort sama regla er skrifuð inn í samþykkt Strandabyggðar um hundahald. Ég tek heldur ekki að mér að kveða upp dauðadóma yfir hundum. Það sem ég get gert í málinu er fyrst og fremst að upplýsa stjórnendur sveitarfélagsins um umrætt atvik og hvetja til úrbóta til að tryggja öryggi fólks sem best. Svo get ég líka hvatt til umræðu um málið og hvatt hundaeigendur til að axla þá ábyrgð sem þeim ber.
Filed under: Hlaup | 4 Comments »
Bloggsíða Stefáns Gíslasonar 