Bloggsíða Stefáns Gíslasonar

Enn eitt hlaupaárið er farið sína leið og nýtt hlaupaár tekið við. Við svoleiðis tímamót þykir mér við hæfi að líta um öxl og rifja upp hvernig til hafi tekist og hvaða markmið hafi náðst, en ekki síður að horfa fram á veginn og velta fyrir mér nýjum áskorunum.

Besta hlaupaárið til þessa (endurnýtt fyrirsögn frá síðasta ári)
Árið 2014 var tvímælalaust besta hlaupaárið mitt frá upphafi og hef ég þó verið viðloðandi þetta áhugamál (eða það mig) í rúm 40 ár. Ástæður þess að þetta hefur gengið svona vel eru líklega aðallega þrjár, þ.e.a.s. reynsla, þolinmæði og gott bakland. Þessir þættir eru reyndar ekki ótengdir.

Á þessu nýliðna ári lagði ég ívið meiri áherslu en áður á að auka styrk og hraða, en örlítið minni áherslu á löng hlaup. Þetta skilaði meiru en mig óraði fyrir um síðustu áramót. Þannig bætti ég 5 km tímann minn um 20 sek, 10 km tímann um 54 sek og hálfmaraþontímann um 3 mín, (já eða reyndar 2:59 mín ef ég á að vera alveg hreinskilinn). Hins vegar tókst mér ekki að bæta mig í maraþoni þrátt fyrir góðan ásetning. Árið 2013 kom ég sjálfum mér á óvart með því að hlaupa Reykjavíkurmaraþonið á 3:08:19 og helsta hlaupamarkmið ársins 2014 var að bæta þennan tíma. Það átti að gerast í München 12. október, en lokatíminn þar var 3:08:30 mín. Mig vantaði sem sagt 12 sekúndur til að ná markmiðiðinu, en það var svo sem allt í lagi. Ég ætti að hafa nógan tíma til að bæta þennan tíma seinna.

Fimm markmið sett, fjögur náðust
Á nýliðnu hlaupaári náði ég fjórum af þeim fimm markmiðum sem ég setti mér í ársbyrjun og lesa má um í þar til gerðum pistli frá 31. desember 2013. Ég ætlaði sem sagt að 1) bæta mig í maraþoni (hlaupa undir 3:08:19 klst), 2) hlaupa hálft maraþon undir 1:30 klst, 3) hlaupa 10 km götuhlaup undir 41:00 mín, 4) hlaupa a.m.k. sex fjallvegi og 5) hafa gleðina með í för í öllum hlaupum. Öll þessi markmið náðust, nema það fyrstnefnda þar sem mig vantaði 12 sekúndur upp á eins og áður segir. Ætli þetta megi ekki teljast 80% árangur – og ætli það megi ekki teljast viðunandi? Ég er alla vega mjög sáttur.

Hlaupaæfingar ársins
Ég keppti fyrst í hlaupum sumarið 1972 og hef sem fyrr segir verið viðloðandi hlaupin meira og minna síðan. Þó að ég hafi alls ekki verið í neinu toppformi allan þennan tíma, þá finnst mér samt að allir þeir kílómetrar sem hafa safnast í lappirnar frá upphafi eigi sinn þátt í því hvar ég er staddur í dag. Bæði líkaminn og hugurinn hafa lært eitthvað sem gleymist aldrei alveg. Mér finnst ég þannig enn búa að æfingunum hjá ÍR undir stjórn Guðmundar heitins Þórarinssonar á árunum 1973-1975. Á fimmtugsafmælinu mínu 2007 ákvað ég að gera hlaupin að lífsstíl og síðan hefur smátt og smátt byggst ofan á þennan gamla grunn. Hlaupaæfingar ársins 2014 voru auðvitað mikilvægur liður í því að ná betri árangri, en þær verður samt að skoða í „sögulegu samhengi“. Líklega byrjaði nýtt tímabil í hlaupaævisögunni minni í ársbyrjun 2013 þegar ég tók mig til og æfði óvenjumarkvisst fyrir Parísarmaraþonið. Þegar ég horfi til baka finnst mér þetta hafa verið svolítið eins og að komast „í nýtt borð“ í tölvuleik, (án þess að ég sé neitt sérlega kunnugur í þeim heimi).

Lengi lifir í gömlum glæðum en eldur logar samt ekki endalaust nema bætt sé á hann. Hvorki minningar frá ÍR-æfingum fyrir 40 árum, fyrirheit fimmtugs manns né Parísaræfingarnar hefðu skilað mér langt í hlaupum ársins 2014 ef ég hefði ekki haldið áfram að byggja ofaná, stein fyrir stein. Ég fór reyndar frekar hægt af stað í upphafi ársins, enda var stærsta verkefnið ekki á dagskrá fyrr en með haustinu. Ætlunin var því að miða hlaupaæfingarnar við það sem ég tel mig þurfa til viðhalds, þ.e. að hlaupa þrisvar í viku, samtals um 40 km. Eftir 20. febrúar ætlaði ég svo að bæta fjórðu æfingunni við og lengja vikurnar síðan smátt og smátt. Þetta gekk eftir í öllum aðalatriðum, enda þurfti ég ekkert að hafa fyrir þessu annað en að mæta á æfingar fjörlega og fallega hlaupahópsins Flandra í Borgarnesi, sem hittist einmitt þrisvar í viku. Með því að mæta aðeins fyrr eða hætta aðeins seinna en flestir hinna komu þessi 40 kílómetrar nánast sjálfkrafa. Tuttugasti febrúar kom reyndar ekki fyrr en vika var liðin af mars, en eftir það var vikuskammturinn oftast í kringum 60 km í lauslegu samræmi við lauslega æfingaáætlun sem ég fann einhvers staðar á netinu og átti að geta skilað mér nálægt 1:30 klst. í Vormaraþoni Félags maraþonhlaupara (FM) 26. apríl. Oftast voru þetta þá 4-5 æfingar á viku, þar af ein góð sprettæfing, allt frá 10×200 m upp í 6×1600 m, og ein önnur æfing af þokkalegum gæðum, t.d. 10-20 km hlaup með hröðum seinniparti eða hröðum milliköflum. Í apríllok hafði ég lagt að baki 849 km frá áramótum. Svona tölur eru afstæðar, en á sama tímabili árið 2013 hljóp ég 1.084 km, enda miðaðist það við að vera kominn í besta maraþonform lífsins í byrjun apríl.

Yfir sumarið fækkaði æfingunum heldur en fjallvegahlaup og önnur langhlaupaverkefni gerðu það að verkum að vikuskammturinn hélst áfram í 60-70 km. Í ágúst og september ætlaði ég að fjölga kílómetrunum til að búa í haginn fyrir München, en þar setti vinnan strik í reikninginn. Meðalvikan nálgaðist reyndar 80 km, en á þessu tímabili hefði ég þurft að hlaupa meira til að geta stuggað almennilega við persónulega maraþonmetinu mínu. Það stóð af sér atlöguna eins og fyrr segir, en hefði þó líklega látið undan ef aðstæður hefðu verið enn betri.

Eftir München ætlaði ég að halda mér vel mjúkum til að geta hlaupið hálft maraþon á þokkalegum tíma í Haustmaraþoni FM 25. október og taka síðan þriggja vikna frí til að gefa líkamanum gott tækifæri til að dytta að því sem kynni að hafa látið undan á hlaupum árins. Svolítil hálsbólga setti strik í þennan reikning og sömuleiðis var frekar mikið að gera í vinnunni á þessum tíma. Þetta endaði því eiginlega með 6 vikna fríi og það var ekki fyrr en í byrjun desember sem ég náði að koma vikuskammtinum aftur í u.þ.b. 40 km, sem ég lít á sem viðhaldsskammt eins og áður segir.

Æfingayfirlit ársins birtist í styttri mynd á eftirfarandi grafi:

Á gamlárskvöld hafði ég lagt samtals 2.556 km að baki á árinu. Þar með var þetta orðið næstlengsta ár lífs míns eins og ráða má af myndinni hér að neðan. Aðeins árið 2013 var lengra, 2.731 km.

Áður en ég segi skilið við æfingarnar er rétt að undirstrika að hlaupaæfingar eru ekki bara hlaupaæfingar. Ef vel á að ganga skipta styrktaræfingarnar ekki minna máli. Ég var reyndar frekar latur við þær á nýliðnu ári og ekki bætti úr skák að líkamsræktarsalurinn í íþróttamiðstöðinni í Borgarnesi var lokaður lengst af frá áramótum til vors á meðan unnið var að endurnýjun. Ég var hins vegar svo heppinn að Þorkell sonur minn gaf mér 12 kg ketilbjöllu á jólunum 2013 og með þessa bjöllu í höndunum tók ég 10 hnébeygjur nánast á hverjum morgni allt árið. Ég hygg að þessar æfingar hafi átt sinn þátt í hversu vel gekk í hlaupunum. Þetta var í raun það eina nýja sem ég gerði. Aðrar æfingar voru hvorki meiri né betri en árið áður.

Keppnishlaupin
Keppnishlaupin mín á árinu 2014 urðu 15 talsins og hafa aldrei verið fleiri. Þessi fjölgun stafaði að einhverju leyti af stöðugri viðleitni til að sneiða nokkrar sekúndur af besta 10 km tímanum mínum og einnig og ekki síður af góðum félagsskap Gunnars Viðars Gunnarssonar, hlaupafélaga míns úr Flandra, sem fylgdi mér í flest þessara hlaupa og veitti mér aðhald og keppni. Keppnishlaupin hafa það líka sér til ágætis að í þeim hitti ég fólk úr sístækkandi hlaupavinahópi, sem ég myndi sjaldan hitta ella. Þessi samskipti eru mér mikils virði enda virðast hlaupin kalla það besta fram í fólki. Allt hitt er skilið eftir heima, ef eitthvað er.

Fyrsta keppnishlaup ársins var lokahlaupið í hlaupaseríu Actavis og FH í Hafnarfirði 27. mars. Ég fann mig engan veginn í þessu hlaupi, en kláraði þó 5 km á 20:32 mín, sem er svo sem ekkert lakara en ég er vanur. Og hlaupið var skemmtilegt af því að með mér var fríður hópur úr Flandra og þarna féllu þónokkur persónulegt met þó að mitt stæði.

Næst var röðin komin að 10 km Flóahlaupi Umf. Samhygðar (Kökuhlaupinu) 5. apríl. Þetta var ótrúlega skemmtilegt hlaup sem gaf, eftir á að hyggja, tóninn fyrir það sem framundan var. Þegar ég var aðeins tekinn að lýjast ákvað ég að setja aukaorku í að fylgja fyrstu konum í hlaupinu. Það gekk betur en ég þorði að vona og niðurstaðan var lokatími upp á 41:17 mín, sem var langt umfram væntingar, langbesti tíminn minn í Flóahlaupi til þessa og ekki nema 17 sek. frá persónulega metinu mínu í 10 km götuhlaupi frá því sumarið 1996. Þetta hlaut að verða gott hlaupaár!

Þriðja hlaupið var Víðavangshlaup ÍR á sumardaginn fyrsta. Þar ætlaði ég mér ekki stóra hluti, enda bara tveir dagar í hálft maraþon. Reiknaði þó með að geta alla vega hlaupið þessa 5 km á 20:30 mín. Lokatíminn varð 19:39 mín, þ.e.a.s. 20 sek. bæting á persónulega metinu mínu í 5 km götuhlaupi. Þarna var mikið af skemmtilegu fólki í kringum mig og þá er allt hægt!

Daginn eftir ÍR-hlaupið þurfti ég að sinna vinnuerindum í Kaupmannahöfn, en morguninn þar á eftir var ég mættur á ráslínuna fyrir hálft maraþon í Vormaraþoni FM í Reykjavík. Fyrir þetta hlaup átti ég best 1:31:12 klst frá því í haustmaraþoninu 2013. Ég vissi að ég gæti bætt þann tíma á góðum degi og lét mig jafnvel dreyma um að hlaupa nálægt 1:30 klst. Það gekk eftir og meira til, því að lokatíminn var 1:29:25 klst og þar með var einu af helstu hlaupamarkmiðum ársins náð. Þetta kom mér þægilega á óvart, ekki síst vegna þess að ég var kannski örlítið lúinn eftir Kaupmannarhafnarreisuna.

Fimmta hlaupið var svo Icelandairhlaupið 8. maí, en það er árlegt 7 km hlaup í kringum Vatnsmýrina, sem ég tók nú þátt í fimmta árið í röð. Enn gekk allt eins og í sögu og ég náði mínum langbesta tíma til þessa, 27:44 mín. Ein skemmtilegasta minningin úr þessu hlaupi er þegar ég sneri mér við á marksvæðinu til að svipast eftir Gunnari Viðari sem ég bjóst við að myndi skila sér í markið svo sem tveimur mínútum á eftir mér. Þá stóð hann bara þarna og hafði verið skammt undan allan tímann, langt umfram það sem nokkur hafði reiknað með.

Stundum verður maður hálfpartinn saddur á keppnishlaupum. Það kemur reyndar sjaldan fyrir mig enda hleyp ég líklega sjaldnar en margir aðrir sem teljast á svipuðu róli. En ég fann samt örlítið fyrir þessu eftir Icelandairhlaupið. Var því ekki alveg eins vel upplagður þegar röðin var komin að 10 km Styrktarhlaupi líffæraþega í Fossvoginum 20. maí. Það gekk þó ekki verr en svo að ég bætti 18 ára gamla persónumetið mitt um 14 sek. Hljóp sem sagt á 40:46 mín. Gunnar Viðar gerði enn betur og kom í mark á 40:34 mín. Það hefðu margið talið óhugsandi nokkrum mánuðum fyrr.

Mývatnsmaraþonið var 7. keppnishlaupið þetta árið. Það gekk bara vel framan af, en ég vissi svo sem að mig vantaði kílómetra í lappirnar til að geta verið nálægt mínu besta. Ætlaði það heldur ekki neitt. Bjóst bara við svipuðu og árið áður, þ.e. lokatíma í kringum 3:20 klst. Allt gekk skv. áætlun fyrri hluta hlaupsins, Gunnar Viðar fylgdi mér fyrstu 17 km og eftir 20 km fór ég fram úr frönskum hlaupara sem hafði leitt hlaupið fram að því. Sá aldrei til mannaferða eftir þetta, hitinn var kominn í 18°C og mýflugurnar með hressasta móti, án þess að þær öngruðu mig svo sem neitt að ráði. Ég hljóp síðustu kílómetrana á viljanum einum og kom dauðþreyttur í mark á lakasta tímanum í 6 ár, 3:29:47 klst. Það var hins vegar mikil huggun harmi gegn að ég vann hlaupið næsta örugglega þrátt fyrir allt. Næstu menn skiluðu sér tólf og hálfri mínútu síðar. Þar með var minn fyrsti sigur í almenningshlaupi í höfn.

Mývatnsmaraþonið sat ekki lengi í mér en nú tóku öðruvísi hlaupaverkefni við, þannig að það var ekki fyrr en 9. júlí sem ég mætti í 8. keppnishlaupið. Þetta var Ármannshlaupið, sem hefur lengi verið í svolitlu uppáhaldi hjá mér. Fyrri hluti hlaupsins var hálferfiður, en seinni hlutinn léttari og uppskeran enn ein bætingin, 10 km á 40:27 mín. Þetta var 30. 10 km götuhlaupið mitt frá því að ég hóf þá iðju sumarið 1993.

Næst á dagskránni var Hlaupahátíð á Vestfjörðum. Þangað fórum við nokkur saman, höfðum fengið lánað hús í Bolungarvík og höfðum allt sem þarf í gott ferðalag. Þessi ferð var líka algjörlega laus við vonbrigði og móttökurnar fyrir vestan engu líkar. Föstudagskvöldið 18. júlí hljóp ég 10 km í Óshlíðarhlaupinu. Við Hrönn Guðmunds fylgdumst að fyrstu kílómetrana og Gunnar Viðar var ýmist rétt á undan eða rétt á eftir. Millitíminn eftir 5 km var 19:51 mín sem var betra en besti 5 km götuhlaupatíminn minn til skamms tíma. Gerði mitt besta til að halda þessum hraða en eitthvað dró af mér á seinni hlutanum, enda leiðin örlítið mishæðótt. Lauk hlaupinu á 40:44 mín. Hafði reyndar hlaupið yfir Skálavíkurheiði daginn áður, en held varla að það hafi skipt sköpum.

Tveim dögum síðar var svo röðin komin að Stóru Vesturgötunni, 45 km hlaupi frá Þingeyri yfir Álftamýrarheiði og svo hina hefðbundu Vesturgötu frá Stapadal í Arnarfirði, út í Svalvoga og eftir Kjaransveginum inn að Sveinseyri. Ég, Gunnar Viðar og Klemens vorum einu karlarnir í þessari keppni. Fylgdumst að yfir heiðina og út fyrir rásmarkið í Stapadal, en eftir það bætti ég heldur í og var einn míns liðs það sem eftir lifði hlaups. Veðrið lék við hvern sinn fingur þennan dag og batnaði enn eftir því sem á leið hlaupið. Að öðrum stundum ólöstuðum finnst mér þetta hafa verið bestu augnablik hlaupaársins. Ég kom langfyrstur í mark á 4:12 klst, sem var talsvert betri tími en ég hafði þorað að vona. Og ég var meira að segja ekkert sérstaklega þreyttur.

Eftir Vesturgötuna fór Münchenmaraþonið í október smám saman að taka stærra pláss í hugsuninni. Keppnishlaup nr. 11 var Reykjavíkurmaraþonið (RM) 23. ágúst en þar ætlaði ég að hlaupa hálft maraþon undir 1:28 klst. til að fullvissa sjálfan mig um að bæting væri innan seilingar í München. Þetta markmið náðist reyndar ekki alveg, því að lokatíminn var 1:28:13 klst. En þetta var samt góð bæting og engin ástæða til annars en vera bjartsýnn. Þessi dagur var enn skemmtilegri en ella vegna þess að tvö eldri börnin mín voru með í þessu sama hlaupi og bættu sig bæði talsvert meira en ég.

Tólfta keppnishlaupið var Fossvogshlaupið fimm dögum eftir RM. Þennan leik lék ég líka árið áður en þá hafði ég reyndar hlaupið heilt maraþon í RM. Það var ekki skynsamlegt en slapp fyrir horn. Nú var allt öðru máli að gegna enda hálft maraþon ekki nema brot af heilu hvað líkamlegt hnjask varðar. Í Fossvogshlaupinu gerði ég fyrstu alvarlegu atlöguna að 40 mínútna múrnum. Var á 19:52 mín eftir 5 km og notaði alla orku sem afgangs var í seinni helminginn. Niðurstaðan var 40:09 mín, sem sagt þriðja 10 km bæting sumarsins. Múrinn stóð þetta af sér, sem var eftir á að hyggja bara ljómandi fínt, því að þá hef ég eitthvað að stefna að á næsta ári. Auðvitað á maður ekkert víst í þeim efnum, en tilhugsunin er alla vega ljúf.

Í byrjun september skelltum við Gunnar Viðar okkur til Keflavíkur í 10 km Reykjanesmaraþon. Þarna ætlaði ég mér ekki neitt sérstakt en þetta varð samt eitt af mínum bestu hlaupum. Hafði góðan félagsskap af Evu Skarpaas langleiðina, eins og reyndar í nokkrum öðrum hlaupum sumarsins. Svoleiðis fylgd léttir manni lífið. Þessu hlaupi lauk ég á 40:17 mín og átti nóg inni. Seinna í sama mánuði hljóp ég svo enn eitt 10 km hlaupið, nánar tiltekið Hausthlaup UFA á Akureyri að kvöldi 18. september. Lokatíminn var 40:44 mín og þar með var þetta sjötta 10 km hlaupið í röð undir gamla persónumetinu. Þarna fann ég samt að það var bæði farið að kvölda og hausta á þessu keppnistímabili. Ég hafði hugsað mér að hlaupa eitt eða tvö 10 km hlaup til viðbótar, en nú langaði mig það ekki lengur. Þess í stað stillti ég hugann á Münchenmaraþonið, enda átti það alltaf að verða aðalhlaupaviðburður ársins. Maður á ekki að fara þreyttur í svoleiðis verkefni.

Münchenmaraþonið 12. október gekk í rauninni eins og í sögu þó að ég hafi verið 11 sekúndum frá mínu besta (3:08:30 klst. í stað 3:08:19). Ég taldi mig vera í standi til að hlaupa á 3:06:30 klst, en var meðvitaður um að nokkuð hefði skort á langar æfingar vikurnar á undan. Eftir á að hyggja held ég að þetta hafi verið alveg raunhæft mat. Hlaupið var að flestu leyti skynsamlega útfært hjá mér og eftir maraþonhlaup er nánast ósanngjarnt að væla yfir einhverjum sekúndum til eða frá. Líklega voru aðstæður ekki eins og best gerist, sérstaklega vegna þess að hitastigið var í hærra lagi, þ.e. svipað og við Mývatn fjórum mánuðum fyrr. Alla vega rættist lítið af villtustu draumum fólks í þessu hlaupi. En þetta var alveg bráðskemmtilegt, sérstaklega að hlaupa inn á Ólympíuleikvanginn þegar 300 m voru eftir í mark. Auk þess var þetta einkar skemmtileg hópferð.

Fjallvegahlaupin
Sumarið 2014 var áttunda sumarið í fjallvegahlaupaverkefninu mínu. Alla jafna hleyp ég fimm fjallvegi á hverju sumri en af ýmsum ástæðum var ég einum fjallvegi á eftir áætlun í árslok 2013. Einsetti mér að bæta úr því með því að afgreiða sex leiðir þetta árið. Fyrsta viðfangsefnið átti að vera Leggjabrjótur laugardaginn 24. maí, um 23 km leið frá Botnsskála að Þjónustumiðstöðinni á Þingvöllum. Lagði af stað í hvössum mótvindi, rigningu og þoku ásamt 27 öðrum misvönum og misvelbúnum hlaupurum og sneri við ásamt stærstum hluta hópsins eftir 8 km barning. Ég legg alltaf mikla áherslu á það í undirbúningi fjallvegahlaupa að þeir sem slást í för með mér geri það á eigin ábyrgð. En sú firring ábyrgðar er léttvæg fyrir sálina ef eitthvað ber út af. Mér leið ekki sérlega vel með það eftir á að hafa att öllu þessu fólki út í þetta ævintýri, jafnvel þótt allt færi vel að lokum og jafnvel þótt vosbúðin sjálft sæti ekkert í mér. Leggjabrjótur var svo afgreiddur í betra veðri nokkrum vikum síðar.

Eins og fyrr sagði brá ég mér með fríðu föruneyti á Hlaupahátíð á Vestfjörðum í júlí. Í leiðinni hljóp ég yfir Skálavíkurheiði, sem var létt hlaup enda bílvegur alla leið. Eftirminnilegust er úr þessu hlaupi er sagan um snjóflóðið á Breiðabóli 1910, sérstaklega eftir að í ljós kom að afi eins hlaupafélagans hafði sjálfur lent í flóðinu.

Í byrjun ágúst hljóp ég þrjú fjallvegahlaup á Norðurlandi, nánar tiltekið yfir Hjaltadalsheiði, Leirdalsheiði og Tunguheiði. Allt eru þetta eftirminnileg hlaup, hvert með sínum hætti. Hjaltadalsheiðin var hæst, Leirdalsheiðin blautust og Tunguheiðin fallegust.

Síðasta fjallvegahlaup ársins og það fertugasta frá upphafi var svo yfir Skálmardalsheiði fyrir vestan um miðjan ágúst. Þar vorum við þrjú saman í ágætu veðri og þó að heiðin sé greiðfær og auðrötuð tókst mér að leiða okkur í villur, enda var hlaupaúrið með GPS-búnaðinum bilað, kortið gleymdist heima og innbyggð ratvísi forfeðranna var eitthvað tekin að fyrnast.

Nú eru 10 fjallvegahlaup eftir í verkefninu og ég hlakka til þeirra allra. Þessi hlaup hafa fært mér mikla gleði, kynnt mig fyrir landinu sem við eigum öll saman og komið mér í samband við einstaklega skemmtilegt fólk sem hefur auðgað líf mitt síðustu árin. Eins og ég nefni einhvers staðar hér að framan virðast mér hlaupin kalla fram allt það besta í fólki. Fjallvegahlaupin gera það enn betur og greinilegar en önnur hlaup.

Skemmtihlaupin
Árlega stend ég fyrir eða á einhvern þátt í þremur skemmtihlaupum, sem hvorki eru keppnishlaup né formleg fjallvegahlaup. Þar ber fyrst að nefna hinn árlega Háfslækjarhring sem jafnan er hlaupinn á uppstigningardag. Síðasta vor var þetta hlaup þreytt í 5. sinn þann 29. maí. Umræddur hringur er í nágrenni Borgarness, rúmlega 21 km að lengd heiman að frá mér og heim. Þetta er eiginlega boðshlaup, því að hluti af uppákomunni er kjötsúpa Bjarkar, gerð úr kjöti af Strandalömbum sem aldrei hafa kynnst ræktuðu landi af eigin raun. Sjálfur var ég að hlaupa hringinn í 100. sinn þennan dag.

Næst á dagskránni var svo skemmtihlaupið Þrístrendingur sem við Dofri Hermannsson, frændi minn, stóðum nú fyrir 5. árið í röð. Leiðin liggur frá Kleifum í Gilsfirði norður Steinadalsheiði til Kollafjarðar, yfir Bitruháls að æskuheimili mínu í Gröf í Bitru og loks suður (eða vestur) Krossárdal að Kleifum. Hringurinn allur er um 40 km, en staðhættir þannig að auðvelt er að taka bara einn eða tvo áfanga af þremur ef heildarvegalengdin vex mönnum í augum. Að þessu sinni bar hlaupið upp á laugardaginn 21. júní. Þátttakendur voru 16 þegar allt er talið, þar af 11 sem hlupu alla leið. Veðrið var gott að vanda og dagurinn allur hin besta upplifun.

Þriðja hefðbundna skemmtunin í þessum flokki var Hamingjuhlaupið í tengslum við Hamingjudaga á Hólmavík 28. júní. Að þessu sinni var lagt upp frá Kleifum í Gilsfirði, rétt eins og í Þrístrendingi, og svo hlaupið sem leið liggur um Vatnadal og Miðdal til Steingrímsfjarðar og þar áfram til Hólmavíkur. Þetta var 6. Hamingjuhlaupið og hreint alls ekki það síðasta.

Afrekaskráin
Ég er löngu hættur að líta á aðra hlaupara sem keppinauta, jafnvel þó að ég noti hugtakið keppnishlaup nokkrum sinnum hér að framan. Ég sjálfur er nefnilega eini keppinauturinn minn, hitt eru bara hlaupafélagar og jafnvel hlaupavinir, sem lýsa upp tilveruna og eyða einmanaleikanum. Samt sem áður hef ég gaman af afrekaskrám, þar sem alls konar fólki er raðað eftir árangri í hlaupum – og mér þar á meðal. Líklega fæddist ég með þennan áhuga, eða þá að ég varð mér úti um hann á æskuheimilinu þar sem haldnar voru skýrslur yfir flest það sem hægt var að leggja tölulega mælikvarða á, og mikið af hinu líka. Þegar ég byrjaði að keppa í hlaupum á árunum upp úr 1970 var hlaupið sjálft líklega ekki nema helmingurinn. Hinn helmingurinn, engu síður mikilvægur, var skráningin sem fór fram að hlaupi loknu með öllum þeim útreikningum og samanburðarrannsóknum sem völ var á hverju sinni. Strandamet voru í miklu uppáhaldi hjá mér, en draumurinn var náttúrulega að komast á skrá yfir 100 bestu Íslendinga sögunnar í einhverri greininni. Man ekki lengur hvort nafnið mitt fannst á einhverjum slíkum skrám um tíma, nema þá í 3.000 m hindrunarhlaupi þar sem ég er enn í 99. sæti yfir bestu hindrunarhlaupara sögunnar eftir eftirminnilegt hlaup á Laugardalsvellinum haustið 1975 á 10:46,8 mín. (Eins gott að minnast á þetta núna. Hlýt að detta út af „Topp 100“ á næsta ári).

Ég geri mér engar vonir um að endurheimta sæti á 100 manna listanum eftir að hindrunarhlaupið mitt hverfur af skrá. Hins vegar finnst mér gaman að rýna í afrekaskrár eldri borgara, þar sem ég tilheyri nú aldursflokknum 55-59 ára. Eftir sumarið í sumar er staða mín á þessum skrám sem hér segir (með fyrirvara um uppfærslur sem e.t.v. á eftir að framkvæma og með eigin lagfæringum):

• 5 km götuhlaup: 4. sæti 19:42 mín (byssutími)
• 10 km götuhlaup: 6. sæti 40:11 mín (byssutími)
• Hálft maraþon: 5. sæti 1:28:19 klst (byssutími)
• Maraþon: 4. sæti 3:08:33 klst (byssutími)
• Laugavegurinn: 2. sæti 5:52:33 klst

Þessa skrá hef ég gjarnan til hliðsjónar þegar ég rökræði við sjálfan mig um markmiðin framundan.

Markmiðin 2015
Eins og áður sagði náði ég öllum þeim markmiðum sem ég setti mér fyrir hlaupaárið 2014, ef frá eru taldar þessar 12 sekúndur sem vantaði upp á í München. Eins og staðan er í dag hef ég enga ástæðu til annars en að stefna hærra upp og lengra fram á þessu nýbyrjaða ári. Í samræmi við það eru markmiðin fyrir árið 2015 sem hér segir:

1. Bæting í 5 km götuhlaupi (undir 19:39 mín)
2. Undir 40 mín í 10 km götuhlaupi (bæting um 10 sek)
3. Bæting á Laugaveginum (undir 5:52:33 klst)
4. Fimm fjallvegahlaup
5. Gleðin með í för í öllum hlaupum

Þessi markmið eru svipuð þeim sem ég hef sett mér síðustu árin, nema hvað ég geri náttúrulega ráð fyrir svolitlum framförum. En gleðin er aðalatriðið – og hana velur maður sér sjálfur að förunaut.

Helstu dagsetningar 2015
Til að styðja við markmiðin hér að framan og sjálfum mér til minnis birtast hér nokkrar mikilvægar dagsetningar úr hlaupadagatalinu mínu fyrir árið 2015. Nánari upplýsingar er að finna í bloggpistli frá því í október og þar eru líka fyrstu drög að dagsetningum fyrir árið 2016. Þeim dagsetningum ber þó að taka með fyrirvara, enda þegar ljóst að þær munu eitthvað færast til.

1. Lau 25/4: Vormaraþon FM, 21 km
2. Lau 23/5: Göteborgsvarvet, fjölmennasta hálfmaraþon í heimi, 21 km
3. Lau 30/5: Flatnavegur, 14 km frá Rauðamelsölkeldu að Litla-Langadal, fjallvegahlaup nr. 41
4. Lau 20/6: Þrístrendingur, 41 km
5. Lau 27/6: Hamingjuhlaupið, 32 km úr Reykhólasveit um Laxárdalsheiði og Þiðriksvalladal til Hólmavíkur
6. Lau 11/7: Strjúgsskarð, 31 km úr Langadal til Sauðárkróks, fjallvegahlaup nr. 42
7. Lau 18/7: Laugavegurinn, 55 km
8. Lau 1/8: Barðsneshlaupið, 27 km
9. Þri 4/8: Víkurheiði og Dys, 14 km úr Reyðarfirði í Viðfjörð, fjallvegahlaup nr. 43
10. Fim 6/8: Berufjarðarskarð, 14 km úr Breiðdal til Berufjarðar, fjallvegahlaup nr. 44
11. Lau 15/8: Haukadalsskarð, 20 km úr Haukadal í Dölum til Hrútafjarðar, fjallvegahlaup nr. 45
12. Lau 22/8: Reykjavíkurmaraþon, 42 km

Þakkir
Vissulega hleypur maður einn og sjálfur, en samt er þetta ekki hægt nema baklandið sé traust. Það er til dæmis hvorki sjálfsagt að maður hafi heilsu til að leika sér svona, né að fjölskyldan og vinnuveitendurnir sýni þessu eigingjarna áhugamáli þann skilning sem það þarf til að lifa af. Vinnuveitandinn er lítil fyrirstaða í mínu tilviki enda við sjálfan mig að eiga. Fjölskyldan hefur hins vegar vanist áhugamálinu ótrúlega vel og sýnt því mikinn skilning. Fyrir þetta er ég afskaplega þakklátur. Sérstaklega á Björk þakkir skildar fyrir þolinmæðina og alla hjálpina í tengslum við fjallvegahlaupin. Börnin mín hafa líka stutt virkilega vel við bakið á mér, Þorkell með góðum ráðum um þjálfunina og með því að vera viðræðuhæfur um tölulegan árangur, Birgitta með því að fylgja mér í hlaup og hjálpa til við skipulagningu og Jóhanna með brosum, jákvæðni og hvatningu í ræðu og riti. Hlaupafélagarnir í Flandra eiga líka sinn stóra þátt í þessu öllu saman. Þar er á engan hallað þótt Gunnar Viðar sé nefndur sérstaklega, en hann fylgdi mér í næstum öll og í næstum öllum keppnishlaupum ársins og í nokkrum fjallahlaupum í þokkabót. Svo má líka nefna hlaupafélaga úr öðrum héruðum sem héldu uppi hraðanum fyrir mig í keppnishlaupum – og öfugt. Þar var Eva Skarpaas í aðalhlutverki og Hrönn Guðmunds átti líka stóran hlut að máli, svo einhverjir séu nefndir. Og ekki má heldur gleyma öllum fjallvegahlaupurunum sem gerðu skemmtileg hlaup enn skemmtilegri og hvöttu mig á alla lund. Þar kemur nafn Sævars Skaptasonar fyrst í hugann. Og svo mætti lengi telja. Takk öll fyrir að hjálpa mér við að gera þetta ár að besta hlaupaárinu mínu frá upphafi og fyrir að auka á tilhlökkunina fyrir því sem framundan er.

Filed under: Hlaup |